Weekend.

Zaterdag hebben de Amerikanen een groot sport en spelspektakel voor de kinderen uit Khethany georganiseerd. Een groot succes. De kinderen maar ook de volwassenen hebben zich goed vermaakt. Nadat we een poosje hier geweest zijn, zijn we nog even bij Jeffrey en Thandiwe langs geweest. Hier gaat het niet zo goed. Het lijkt erop dat Jeffrey achteruit gaat. Hij gaat zo nu en dan behoorlijk tekeer en maakt ruzie met Thandiwe die hij uitscheldt voor heks en ervan beschuldigd dat ze er een vriendje op na houdt. Thandiwe is daarbij erg zenuwachtig omdat ze maandag in de loop van de dag naar Emmaus moet om daarvandaan s nacht om 3 uur met een ziekenauto naar Pietermaritzburg voor onderzoek ivm haar suikerziekte gebracht wordt. In Emmaus is echter geen bed beschikbaar en ook moet ze voor haar eigen eten zorgen. Dat wordt dus op een stoel zitten wachten, niemand bij haar om te helpen als ze bijvoorbeeld naar het toilet moet en alert zijn als het transport vertrekt want men kijkt niet zo nauw bij het inladen van het aantal patiënten. En wat te denken van Jeffrey die achterblijft met zijn kleindochter van 8 en een kleindochter van 15 die vooral met zichzelf bezig is.

Gelukkig dat Sofi er is!

’s Avonds zijn we naar een concert van het Drakensberg Boys Choir met een Amerikaans studentenkoor uit Missouri geweest. Dat was fantastisch!

Zondag toch maar weer even bij Jeffrey en Thandiwe langs geweest. Situatie is niet veranderd, maar hopelijk kan Thandiwe toch een beetje slapen deze nacht in de wetenschap dat Sofi haar zeker niet in de steek zal laten.

Maandag 23 mei.

Dit lijkt een drukke heftige dag te worden. Om acht uur zijn we weer op Isibani. Er staat nog geen enkele auto. Het kantoortje zit nog op slot en het is koud. Ik had achteraf gezien beter nog een trui kunnen aantrekken. Sindi staat buiten te wachten op een plekje in de zon. Wij gaan erbij staan om toch wat warmte ervan op te vangen. Sindi is weer aardig opgeknapt maar ze klinkt nog wel verkouden. Dan komt Sofi met Mereike in de auto aanrijden. Sofi’s haar is erg verward en zij is dat zelf ook en ze kijkt lodderig uit haar ogen. Na wat korte mededelingen gaat iedereen weer aan het werk. Het is vandaag Clinicday maar Evie en ik gaan naar Emmaus met Jeffrey en Thandiwe. Sofi gaat naar huis en duikt haar bed in. Hopelijk is ze binnenkort weer beter. Maar eerst gaan we onze Spark omruilen voor een van de auto’s van Sofi. Als we even later bij haar huis komen ligt zij al op bed. Ik neem de autosleutels van de Van van het haakje en we rijden ermee naar Jeffrey’s huis. Thandiwe heeft al mijn nummer gebeld want ze is bang dat we te laat komen. Maar we hebben ruim de tijd. Om negen uur zijn we bij hun adres en beiden zitten al te wachten. Thandiwe loopt met haar looprek naar de auto en ik ga met Jeffrey in de rolstoel naar de auto. Jeffrey wil meteen de auto instappen en met spastische bewegingen grijpt hij de bovenkant van de autodeur. Hij komt wat raar terecht op de achterbank. Hij ligt nu op de bank maar zijn benen slingeren nog buiten de deur maar ik krijg hem zonder moeite netjes zittend voordat Thandiwe instapt. Met de raampjes open suizen we naar het ziekenhuis. Jeffrey zit zo nu en dan wat onverstaanbaar te mopperen. Als we bij de ingang van Emmaus zijn halen we eerst voor de twee patiënten een rolstoel op. Jeffrey wil er weer zelf op gaan zitten maar dat kan hij niet zonder hulp. De rolstoel waar hij uiteindelijk op zit heeft een kapot voorbandje waardoor hij op en neer hobbelt bij elke wieldraaiing. We rijden naar de spreekkamer van dokter Zondo. Lang hoeven we niet te wachten. Als de dokter ons ziet zwaai ik naar hem en we kunnen meteen naar binnen. Het kamertje is aardig vol als we met z’n vieren binnen zijn. Zondo vraagt nog of alles goed geregeld is voor Thandiwe’s bezoek aan het ziekenhuis in Pietermaritzburg morgen. Dan bekijkt de dokter Jeffrey die kwijlend en onderuitgezakt op de rolstoel zit. Zondo stelt hem wat vragen maar de antwoorden die Jeffrey geeft zijn voor hem onduidelijk. Thandiwe kan gelukkig e.e.a. verduidelijken. Sofi heeft ons een brief meegegeven waarin ze vraagt of Jeffrey een dag of wat in het ziekenhuis kan worden opgenomen want thuis is er niemand die hem kan verzorgen als Thandiwe naar Pietermaritzburg gaat. Voor Thandiwe is het eigenlijk ook veel te zwaar om Jeffrey te helpen. Hij is een grumpy old man geworden die van alles soms aggressief op haar afreageert. Zondo geeft hem allereerst een advies over het eten. Drie maaltijden op een dag zijn noodzakelijk en Jeffrey moet vet eten binnen krijgen om wat aan te sterken. Na aandringen is Zondo bereid om Jeffrey op te nemen in Emmaus. Hij vult wat formulieren in waarmee we naar de mannenafdeling kunnen gaan. Daar aangekomen horen we dat er voor hem nog geen bed vrij is. We moeten in de grote wachtkamer wachten tot de dokters hun ronde in het ziekenhuis hebben gedaan en als er een patiënt naar huis mag is er een plaatsje voor hem. Evie heeft nu tijd om wat testresultaten van onderzoeken van andere patiënten uit Khetany op te halen en ze gaat naar de Pharmacie voor medicamenten. Als ze rond half een weer in de wachtkamer komt zitten we nog steeds te wachten op een bed voor Jeffrey. Navraag bij een hoofdzuster levert niks op. “De doktoren zijn nog niet klaar met hun ronde…” zegt ze. “Zodra we iets weten bellen we naar OPD en dan horen jullie het wel”. Maar we horen niets. De telefoon gaat vaak over maar regelmatig is er niemand om deze op te nemen. Jeffrey zit te brommen. Hij is het wachten meer dan zat. Hij is daar overigens niet alleen in. Evie gaat dan naar de mannenafdeling en twintig minuten later komt ze terug met de mededeling dat Jeffrey mag blijven. Dat heeft ze toch maar weer mooi gefixt! Thandiwe is opgelucht en wij ook. We lopen het ziekenhuis weer door naar de goede afdeling. Een grote norse broeder met een glimmend kaal hoofd gaat ons voor. Maar de bedden met patiënten in de zaal staan zo dicht bij elkaar dat Jeffrey er met zijn rolstoel niet door kan. Eén patiënt moet zijn bed uit en zijn en nog twee andere bedden moeten aan de kant geschoven worden om ons door te laten. Als ik zijn rolstoel naast zijn bed parkeer worden er meteen een paar kamerschermen gehaald die er omheen worden gezet. De kleren van Jeffrey worden in een plastic zak gedaan. Ik ga ondertussen naar Thandiwe en Evie die op de gang staan te wachten. We kunnen nu naar Winterton. Thandiwe brengen we naar haar huisje terug. Rond vijf uur gaan we weer met Thandiwe naar Emmaus want zij wordt vannacht op transport gezet met nog een aantal andere patiënten naar het ziekenhuis in Pietermaritzburg. Voor zover wij weten wordt ze om drie uur in de bus geladen. Alle patiënten die meegaan moeten die avond voor hun eigen eten zorgen en ze moeten eigen dekens meenemen tegen de kou. De meesten van hen zitten op een ijzeren wachtkamerstoel. Thandiwe krijgt gelukkig iets om op te liggen. Zij mag ook een escort meenemen. Haar buurman vergezeld haar. Er was eerst sprake van dat Melissa dit zou doen maar zij kan eigenlijk niet van school verzuimen omdat ze voor bepaalde vakken zwaar onvoldoende staat. Overigens neemt de school ook vreemde besluiten… Melissa is vanochtend het eerste lesuur naar huis gestuurd. De reden: ze heeft geen colablikjes voor een of ander project mee naar school genomen… er zijn meer leerlingen op die manier ‘gestraft’. Even na zessen zijn Evie en ik weer bij onze rondavel. Vanavond eten we bij Tris. Ik ben benieuwd hoe het Thandiwe vergaat vannacht…

Dinsdag 24 mei

Sofi is nog ziek. Sindi wil graag een paar homevisits doen. Omdat de wegen hier en daar slecht zijn halen we de Van weer op bij Sofi’s huis. Zij ligt nog te slapen. Bongiwe (socialworker) belt of ik haar van POS naar de school kan brengen want zij heeft gegevens nodig van een van de leerlingen. We gaan ook nog bij iemand anders langs en daarna gaan we terug naar Isibani. Met SIndi gaan Evie en ik naar Colenso road. Daar woont Thabsile met haar baby. Dit kind moet aan de ARV’s maar dat mag pas als de moeder een cursus heeft gehad over het toedienen van die medicijnen. Ze heeft echter die cursus al meer malen gehad maar ze handelt er niet naar. Als Thabsile niet juist handelt gaat het fout met de baby. Ze heeft al eens eerder een kind verloren… . Dus er wordt een plekje in de schaduw gezocht waar Sindi nogmaals de adherence curus verzorgt. Vervolgens wordt de auto volgeladen met tassen, dekens, eten, Thabsile, haar zus en de baby. Zij rijden met ons terug naar Winterton waar ze de nacht zullen doorbrengen om de volgende dag weer naar Emmaus te gaan om te proberen nu wel medicatie voor de baby te krijgen. Dan gaat de telefoon. Het is nu ongeveer half elf. Thandiwe aan de lijn. Ze is nu pas aangekomen in het ziekenhuis. Dat heeft dus heel lang geduurd… Evie vraagt of ze weer belt als ze nieuws heeft. Met Sindi doen we nog een paar homevisits en dan gaan we weer naar Winterton met twee extra passagiers en een baby met bagage die naar Khetany moeten. Sindi heeft verder geen dingen voor ons te doen dus we denken klaar te zijn voor Isibani.

Er komt rond twee uur een telefoontje van Thandiwe. Zij en Bheki (haar buurman) komen weer terug naar Emmaus. In Pietermaritzburg is er niets gebeurd. Het was dus een vergeefse reis geweest…