Donderdag 19 mei

We spreken met Sofi af dat we de grote ‘storeroom’ gaan opruimen. Dit lijkt een eindeloze klus want dit gebouw waar twee schoollokalen in gaan komen staat nog bomvol met in de loop der jaren opgespaarde meuk. Sofi ziet er als een berg tegenop om hieraan te beginnen maar zij moet toch zelf aangeven wat ze wil bewaren en wat er verkocht dient te worden en wat moet worden weggegooid. Er staan een paar oude tv toestellen, wat koelkasten en een vrieskist, een geyser een oude fiets, oude verfblikken, kasten met oude gegevens van patiënten, fysiomateriaal, kinderspeelgoed, oude boeken en videobanden etc. etc. Sofi wil eigenlijk wat anders gaan doen maar Evie zorgt dat ze blijft. “Als jij er niet bij bent komt het niet af”. We gaan de boel verplaatsen om wat loopruimte te maken. Grote spinnen en andere griezelige beestjes vluchten. Onder een stuk oude vloerbedekking zie ik plotseling een lange dunne staart verdwijnen. Ik praat er maar niet over… De Amerikanen zijn al bezig om de tussenmuur op te zetten. Onder twee oude bureaus bevindt zich een oerwoud van spinnenwebben. Overal ligt stof. Hlo heeft de aanhanger al weer klaargezet om rommel weg te gooien. Intussen staan er al weer dames te kijken of er iets van hun gading bij zit. Ze staan met elkaar denk ik al een en ander te verdelen maar ze mogen er nog niet bij want anders lopen ze in de weg. De school is al begonnen. Een onderwijzer heeft de kinderen naar binnen gebeld. Regelmatig loopt een onderwijzer zijn lokaal uit om even zijn telefoon toe te spreken of om naar een kantoortje te lopen. Ik vraag aan een van hen of ik een foto mag maken van zijn klaslokaal met kinderen. Dat mag. De leerlingen kijken me met grote ogen aan als ik binnen kom lopen. Ik stel mezelf voor en vertel kort waarom ik de foto wil maken. Er blijken 67 leerlingen in dit lokaal les te krijgen… Dan ga ik weer verder met de storeroom. Er moet e.e.a. naar de distributieroom gebracht worden. Dat doen we met de buggy. Maar dan weet niemand even waar de sleutel is van deze ruimte. De Amerikanen werken stug door en hun radio slingert gospelmuziek rond. Ik moet oppassen dat ik me niet vertil. Langzamerhand komt er schot in de zaak en als we met de buggy even wat aan het lossen zijn komen de dames weer winkelen in de aanhanger en ze maken daarin weer heel wat ruimte vrij voor ander afval. Hlo verzet zwijgzaam heel veel werk. Na een paar uurtjes verdwijnt Sofi. In een schoolpauze mogen leerlingen neuzen in dozen met speelgoed en boeken en het meeste daarvan is dan ook weg. Het gaat goed! De hoofdonderwijzer is in een andere ruimte met een groep leerlingen een lied aan het instuderen als dank voor de mensen die voor hen nieuwe lokalen hebben gemaakt. Vanmiddag moet dat ten gehore worden gebracht. Wij werken ondertussen gestaag door. Spullen die naar een opkoper gaan zetten we bij elkaar en de ruimte kan worden aangeveegd. De grote houten bureaus, wat stalen kasten en wandrekken brengen we naar de Communityhall want daar gaan deze spullen een nieuwe bestemming tegemoet. Ik ben blij dat we zo goed als klaar zijn want mijn rug begint wat kuren te vertonen… Hlo heeft een glimlach om zijn mond en hij zegt: “Vandaag wordt er niet gezongen hoor…” De school is al uit. De Amerikanen smeren nog wat muurverf op de nieuwe wanden en dan houden zij het ook voor gezien. Morgen nog een deur afhangen en dan zijn de lokalen klaar voor gebruik. Evie en ik zitten om half vier in ons wagentje. Bij Caley Lodge, een heel duur uitziend toeristencomplex zou je een geweldig uitzicht hebben over het meer en de bergen. We gaan daar even kijken. Er is ook een restaurant waar je buiten kunt zitten en er is een midgetgolfbaan, er zijn twee zwembaden, een levensgroot schaakspel en de tuin er omheen is prima onderhouden. Het uitzicht is inderdaad overweldigend. Er komt een dienster bij ons tafeltje om onze bestelling op te nemen. We bestellen cappucino maar dat is er niet. Tomatensap? “Nee dat hebben we niet”. Appelsap? “Helaas, daar kunnen we niet voor zorgen” “Doe voor mij dan maar een colaatje”… Uiteindelijk hebben we een glas sinasjuice met ijsblokjes voor ons staan. Ook lekker.

Vrijdag 20 mei

Om half negen zijn we op Isibani. Het is zwaar bewolkt en we hebben nu wel een jasje nodig. Vandaag hebben we weer een reisje naar Emmaus. Thandiwe moet haar bloed laten controleren en we moeten vragen hoe het zit met haar opname voor het ziekenhuis in Durban in verband met haar zwarte tenen. Thabsile gaat mee met haar baby want het kind moet aan de medicijnen tegen HIV. Maar eerst moeten we wachten tot de Amerikanen komen. Sofi is naar de rechtbank in Escourt om weer allerlei dingen voor kinderen te regelen. Wij moeten de sleutels van Isibani aan de Amerikanen overhandigen want er is verder niemand op Isibani. Op weg naar Emmaus verdelen Evie en ik de taken. Thandiwe gaat met mij mee en Evie zorgt voor de anderen. Het is gelukkig niet druk in dit ziekenhuis. Een rolstoel voor Thandiwe is snel gevonden. In de grote wachtkamer zitten maar een paar mensen en Thandiwe kan meteen door naar de zuster die haar bloed gaat controleren. Haar bloeddruk is erg hoog. Bloedsuiker kan niet worden gemeten want de strookjes waarmee dat moet gebeuren zijn op… Tien minuten later zitten we al bij de dokter. Een grote zwarte man met een muts op zit in de spreekkamer. Thandiwe is erg zenuwachtig. Dr. Zondo bladert door haar gegevens en vraagt waarmee hij haar kan helpen. Rustig luistert hij naar wat ze vertelt. Behalve haar ziekte heeft ze het moeilijk met haar man Jeffrey. Hij is erg opstandig en hij denkt dat zijn vrouw een heks is en een vriend heeft. Thandiwe mag hem daarom niet helpen en aanraken. Slapen doet hij nauwelijks en daardoor heeft Thandiwe ook slaap tekort. Zondo legt haar uit dat iemand die een of meerder ‘strokes’ heeft gehad ook van karakter kan veranderen. Maar hij wil graag Jeffrey zien en hem eventueel medicijnen geven zodat het leven voor zowel Jeffrey als Thandiwe dragelijker wordt. Maandag van 9 tot 11 is hij in de speekkamer. We moeten dan naar hem vragen. Maar Thandiwe heeft zelf ook grote lichamelijke problemen. De dokter in Ladysmith zou 29 april een afspraak maken voor een opname in Durban. Hij zou Thandiwe hierover bellen maar dat heeft hij niet gedaan. Zondo is bereid naar deze dokter te informeren en hij pakt meteen de telefoon. Hij krijgt de man in Ladysmith niet te pakken want die is vertrokken. “Ik blijf het proberen en als jullie maandag toch hier komen heb ik vast meer nieuws te vertellen” We vinden dat een goed plan en kunnen naar de Paharmacie om nieuwe medicijnen voor de bloeddruk van Thandiwe te halen. Daar zitten een paar mensen te wachten op hun medicatie maar het schiet niet op. Na tien minuten zitten dezelfde mensen er nog. Dan komt er een broeder naar ons toegelopen. We moeten zo weer naar dr. Zondo. We gaan dat maar direct doen want als Zondo zo zijn lunchpauze neemt kan het en hele tijd duren voor we hem weer zien. “Ik heb goed nieuws voor Thandiwe” zegt hij. Hij heeft een andere dokter bereid gevonden Thandiwe te helpen. Zij moet dan dinsdag naar een ziekenhuis in Pietermaritzburg. Emmaus zorgt voor haar transport daar naartoe. Thandiwe moet dan maandagavond in Emmaus zijn en kan daar de nacht doorbrengen tot ze om 3 uur met een ziekenbus naar Pietermaritzburg wordt gebracht met nog een aantal andere patiënten. Zondo vult wat formulieren in en we zijn klaar. Nu nog even naar de Pharmacia voor de medicijnen. Daarna gaan we weer naar de grote wachtkamer in de hoop dat Evie daar al zit te wachten.

Maar dat is helaas niet het geval. Voordat de baby aan ARV’s mag moet hij eerst getest worden op TB en dat was helaas niet mogelijk omdat er niemand aanwezig was om te test af te nemen. Ook het bloedprikken nam de nodige tijd in beslag omdat ze op deze afdeling geen kans zagen bij een baby bloed af te nemen. Dus weer naar een andere afdeling om dat te laten doen. En je wordt er niet vrolijk van als je moet aanzien hoe dat in zn werk gaat. Er worden 2 plastic handschoenen tot een soort elastiek geknoopt dat om een armpje van de baby worden gekneld en daarna was het nog heel moelijk om een beetje bloed in de buisjes te krijgen. Uiteindelijk werd de naald eruit gehaald en in het armpje geknepen en het bloed wat zo kwam werd met (uiteraard gehandschoende) vingers in de buisjes geschoven. Thabsile bleek echter ook nog voor een nacontrole in het ziekenhuis te moeten zijn. Haar engels is helaas zeer matig en daarnaast is zij ook intellectueel heel zwak. Nadat we met haar dossier in de clinic waren aangekomen, werd er van alles en nog wat in het zulu gezegd maar niemand die mij kon vertellen wat er aan de hand was. En wachtrijen zijn heel normaal maar nadat ik het uur een had aangekeken, waarin tijdens een theepauze ook al het personeel nog voor een tijdje verdween, werd het mij toch een beetje te dol. Dus toen er weer een zuster arriveerde en zich druk bezig hield met het invullen van allerlei formulieren, heb ik een poging ondernomen om haar aan te spreken, maar helaas, geen tijd, haar dienst zat erop en ik moest het maar aan haar opvolger vragen. Toen die na verloop van tijd arriveerde, was er eerst weer een heel formulierencircus en ik netjes op

mijn beurt stond te wachten, kreeg ik kregelig te horen dat ik moest gaan zitten. Weer een kwartier later kon ik eindelijk vragen waarom we daar zaten en waarop we zaten te wachten. Het bleek dat de betreffende zuster de bloeddruk van Thabsile moest meten voordat ze naar de nacontrole kon gaan. Hierna stonden we inclusief bloeddrukmeting en controle binnen een kwartier weer buiten. Anderhalf uur wachten voor niets. Gelukkig kon ik in die tussentijd wel medicijnen voor een andere patiënt halen bij de pharmacy en met het bloed en de baby terug naar de HIV afdeling, waar ik te horen kreeg dat de baby geen medicijnen krijgt voordat duidelijk is of hij tb heeft en de moeder een cursus over het gebruik van medicijnen heeft gehad. Deze cursus heeft ze al verschillende keren gehad maar dat heeft in haar geval geen enkel effect. Enfin maandag maar weer een cursus en weer terug naar het ziekenhuis voor de tb test en kijken of we de baby aan de ARV’s kunnen krijgen. En het zou goed kunnen dat er opnieuw bloed geprikt moet worden bij de baby omdat er met het vandaag geprikte bloed niets gedaan is en dat maandag niet meer bruikbaar is.

Al met al rond 2 uur terug en de rest van de middag weer verder met het leegruimen van de top store room die inmiddels in tweeën is gedeeld.

De Amerikanen hebben de tuin van Jeffrey en Thandiwe aardig geëgaliseerd. Er zijn nieuwe ruiten in de ramen gezet en heel veel vuil is uit de tuin gehaald. Met behulp van stenen hebben ze een groot kruis neergelegd. Met een lang gebed eindigen ze hun arbeid bij de fam Couch.