Dinsdag 17 mei

Opstaan gaat hier net zo vlot als in onze vorige rondavel. Om kwart over zes horen we de bekende muziekjes uit onze gsm’s om ons te wekken. Een vrolijk pianoriedeltje uit Evie’s I-phone en wat inheems tromgeroffel komt uit de mijne. De douche hier heeft hele fijne straaltjes waarmee we ons ‘slaapgevoel’ weg wassen. Om acht uur zijn we op Isibani. We hebben gehoord dat een groep Amerikanen vandaag komt om wat klussen te doen. We zijn net klaar met de ochtendvergadering als de groep binnenkomt. Een paar stevige kerels en een stel jonge meiden waarvan je in eerste instantie denkt: “Die hebben alleen interesse in nagellak, kleding en make-up”. Ze zijn erbij als het lied nog gezongen moet worden. Een groot aantal van hen kan dit meezingen… Nu horen we een echt koor!! Dan gaat Sofi met hen een rondleiding houden over Isibani en ik ga met Sindy naar een dokter in Colenso. Sindy is al weken lang aan het hoesten en ze heeft vaak hoofdpijn. “Breng haar naar een ‘goede dokter’ “ zegt Sofi, maar Dr. Archer woont 45 km hier vandaan. Sindy en ik stappen in ons Sparkje en volgen de Tomtom. We worden geleid over een lange ‘dirt road’. Ik ben dan altijd bang dat een medeweggebruiker een steentje tegen de autoruit gooit. Over deze weg denderen ook grote volgeladen vrachtwagens en daar heb ik wel eerbied voor… Als we op het juiste adres aangekomen zijn lopen Sindy en ik om het huis heen. De ‘gewone man’ gaat naar een bijgebouwtje in de tuin en wordt daar behandeld terwijl de anderen behandeld worden in het huis zelf. Bijna alle blanken gaan het huis in… maar zij betalen dan ook duidelijk meer. Ik vind dat wij gewone mensen zijn. De dokter is dezelfde blanke man die dus heen en weer loopt. Sindy moet even wachten want er is een hele magere jongeman voor haar de behandelkamer ingegaan. Wij zitten op een stoel en horen de dokter praten. Deze dokter wikkelt er geen doekjes om.. Hij zegt tegen de man die HIV heeft : “Je móet je medicijnen innemen anders ga je dood!” Dit hoor ik de dokter een paar keer herhalen. Hij wordt naar de clinic gestuurd om zich daar ook na te laten kijken en daar zal hij ook zijn medicijnen gaan krijgen waar hij zijn leven lang aan vast zit. Dan is Sindy aan de beurt. Ik wacht netjes buiten. Dan komt Sindy naar buiten en ze vraagt of ik geld bij me heb om haar consult te betalen. Ik heb geld. Sindy krijgt een dubbele injectie met antibiotica, ze krijgt ook een kuur die ze moet afmaken en ze krijgt een zak vitaminetabletten. Dr. Archer zegt haar dat ze de hele verdere week thuis moet rusten. Dus deze week geen homevisits met haar. Als het niet over gaat moet ze bij een Clinic een Xray van haar borst laten maken. De dokter maakt nog een praatje met me. Hij komt uit Rhodesia. Daar was de gezondheidszorg erg goed maar de nieuwe regering heeft alles ineen laten storten en de mensen gaan daar aan de eenvoudigste ziekten dood… Hij werkt nu al een aantal jaren in Colenso en heeft het naar zijn zin. Hoewel de gezondheidszorg in Zuid-Afrika ook bergafwaarts is gegaan .. Hij kent het werk van Sofi en hij bewondert dit. Op de terugweg neemt onze Tomtom ons mee naar Winterton via een andere weg. Ik breng Sindy weer keurig thuis en ga naar Isibani waar Evie en de Amerikanen aan het werk zijn. Er wordt gezaagd en getimmerd dat het een lieve lust is. De Amerikaanse meiden slaan de tegels van de vloer en zien er erg stoffig uit. In een gebouw moet een tussenmuur gemaakt worden om er twee leslokalen van te maken. Zoveel mogelijk oude materialen worden hergebruikt. Uit gebruikte balken en planken worden spijkers getrokken. Oude schroeven worden er uitgedraaid. Evie doet daar lustig aan mee. Aan het eind van de dag zit de tussenmuur erin en morgen is er in een ander gebouw dat er naast staat nog zo’n klus en dan wordt e.e.a nog netjes afgewerkt.

Die avond komt Tris, van wie we de rondavel hebben gehuurd, en die ook banden heeft met Isibani, even met ons een glaasje drinken. Zij komt uit België en we kunnen gewoon Nederlands praten en dat is ook wel weer eens prettig.

Woensdag 18 mei

Ik lig al geruime tijd op het tromgeroffel van kwart over zes te wachten. Dan zet ik de waterkoker aan en duik de badkamer in. Het is aardig bewolkt. Een dichte nevel hangt tussen de bergen. Een tosti met kaas gaat er goed in als ontbijt. Om acht uur zijn we weer op Isibani. Er is nog niemand. Ik breng Evie naar de POS en ga weer terug. De Amerikanen komen met hun 9-persoonsbusje aanrijden. In het andere gebouw staan erg veel spullen en ouwe troep. Een flink gedeelte moet opgeruimd worden en naar een soort stadswerf gebracht in Bergville. Hlo is er met de buggy met aanhanger die al voor een groot gedeelte is gevuld met ouwe zooi. Sofi komt ook even langs en zij is weer volop aan het regelen. Vandaag moet er ook een aantal dingen gebracht worden naar de ‘communtyhall’ waar Sofi een kamer gaat inrichten. Maar eerst gaan we de aanhangwagen volladen met afval uit de ‘storeroom’. Een paar Amerikaanse meiden helpen ook mee. Grote gebroken gipsplaten leggen ze bovenop andere spullen maar dat vind ik niet handig. Ik vertel ze dat ze die platen rechtop langs de zijkant van de aanhanger moeten plaatsen dan kan er veel meer in. Er liggen ook stukken oud tapijt en wat oude lappen en dekens met gaten e.d. Terwijl we bezig zijn met inladen komen er een paar dames uit Khethany kijken wat we allemaal weg willen doen. Zij willen graag even komen winkelen in de aanhanger en van alles wordt er door hen uitgehaald. Elk van hen heeft een eigen stapeltje gemaakt met spullen die ze willen gaan meenemen. Een van hen neemt een flinke hoeveelheid gebruikte vloertegels mee, een ander gaat met vergane kussens aan de haal en het vieze oude stuk tapijt wordt ook apart gelegd. Later zie ik dat iemand met een auto dit komt ophalen. Hlo gaat met het afval naar Bergville en ik ga me bemoeien met het sloophout dat hergebruikt gaat worden door onze Amerikaanse vrienden. Ik weet een grote koevoet te liggen en die ga ik maar eens gebruiken. Grote oude verroeste draadnagels trek ik er zonder problemen mee uit. Als Hlo terug is gaan we de aanhanger laden met wat meubelstukken voor de kamer in de Communityhall. Een half uurtje later zijn we daar. Ik ga een sleutel halen bij de dames die elke dag in de hall ‘werken’. In een kamertje aan de zijkant van het gebouw zitten ze dik te wezen. Op een tafel liggen een aantal witte boterhammen, een grote smeerworstrol en chips, veel chips en een zak met vetkoek. Als ik later de sleutel weer bij hen terugbreng vraagt er één of ik een fles Cola voor hen heb. Dat heb ik niet. Ik denk daar bij: ‘ik ga het zitvlees van deze dames maar niet verder spekken..’ De Amerikanen werken echt heel hard. Ze hebben veel en goed eigen gereedschap meegenomen en daar kunnen ze goed mee overweg. Via een of andere kerkgemeenschap zijn deze mensen naar Isibani toe gekomen. Elk jaar komt er zo’n groep hand- en spandiensten verlenen. Als deze mensen nog een paar dagen tijd hebben gaan ze ook het erf van Jeffrey en Thandiwe grotendeels egaliseren want deze mensen zitten opgesloten in hun huisje en kunnen alleen naar buiten als er iemand is die hen helpt. Nu loopt hun ‘pad’ veel te stijl voor hen. In de middag word ik gebeld door Thandi of ik Bongiwe van Ekhukanyeni naar POS wil brengen met de auto. Dan haal ik gelijk Evie op. Tegen vier uur Is Sofi ook weer op Isibani. Zij heeft iemand in Khethany opgeduikeld die een gebroken arm heeft. Een ambulance, die al om 12.00 uur gebeld is komt deze persoon even later ophalen. Als Sofi hoort dat de ambulance er is rent ze er naar toe. Het blijkt dat er ook al de hele middag een man zit te wachten tot hij een injectie kan krijgen. Maar omdat Sindi ziek is, is er niemand aanwezig die een injectie mag geven. Na heel veel overredingskracht van Sofi weet ze de verpleger die met de ambulance is meegekomen zover te krijgen dat hij de injectie geeft.

Na wat boodschapjes voor ons avondeten te hebben gehaald gaan we naar Ikhaya lodge waar ons rondaveltje staat. Voordat we gaan eten even een glaasje bier met een paar pindaatjes naar binnen werken en dan een stukje schrijven voor de blog…