Donderdag 12 mei

Toch met een beetje een raar gevoel opgestaan. Vandaag gaan we nl. afscheid nemen van de careworkers want we gaan weer naar Winterton. Op de rekening van het Khanya Hospice hebben we geld gestort. En daar is Neil erg blij mee. Het is moeilijk om de touwtjes aan elkaar te knopen en elke gift is daarom meer dan welkom. Toen we in Umkomaas aankwamen is het direct overgemaakt maar vandaag heeft Neil het pas op z’n bankrekening gekregen. Zo heeft de bank gedurende meer dan 10 dagen er wat rente voor zichzelf uitgesleept… In Nederland mag dit niet. En terecht!!.. Maar dit is Afrika… We laten ons verblijf pico bello achter. Alles is uitgewassen en netjes opgeruimd. Rond 13.00 uur kunnen we vertrekken. Neil zet zijn ‘van’ voor ons opzij en zwaait ons uit. Morgen gaan we met Sofi weer naar Neil. Zij kent hem nog niet persoonlijk. In de loop der jaren hebben zij elkaar een aantal keren geholpen maar het bijbehorende gezicht is hen niet bekend. Evie en ik rijden naar Scottburgh en zoeken het appartement waar we het weekend gaan doorbrengen. Als we in de buurt komen rijden we in een file richting de oceaan en dan mogen we niet verder rijden. Er staat een politiewagen en er lopen wat verkeersregelaars rond. Eén komt naar onze auto en zegt dat de toegang tot het strand het hele weekend verboden is in verband met een belangrijk sportevenement (Sani2c). Maar ons apartementencomplex is daar… “Ok, dan mag u doorrijden”. We moeten eerst nog de sleutel halen en dat moet op het politiebureau gebeuren. Dus we rijden nog een straatje om. Bij het bureau aangekomen komt er een grote kerel naar buiten en hij zegt: “Deze ingang is voor criminelen en de andere ingang is voor goede mensen.” We denken diep na over welke deur we nu moeten hebben maar we komen er uit. De sleutel moet zich bevinden in een bruin houten kistje volgens Sofi en.. ja hoor, er zit een envelop in met haar naam erop. Deze nemen we mee en we gaan weer de file in. We mogen doorrijden en even later doen we de sleutel in het sleutelgat. Een trap op en we hebben een mooi uitzicht over de oceaan. De bagage halen we vast uit de wagen en die parkeren we op een plekje vlak voor het appartement. Even na vier uur komt Sofi het terrein van dit complex oprijden. Met een afstandsbediening openen we het hek dat 25 seconden open blijft staan. Hlo, Doong, Mija en haar vriendinnetje Hailey stappen uit haar wagen. De kamers worden verdeeld en iedereen blijkt tevreden. Onze kamer is aan de voorkant en we hebben uitzicht op de zee. Mooier kun je niet treffen. Sofi weet een goed Italiaans restaurantje vlak in de buurt. Daar gaan we die avond naar toe. Ik denk dat deze Italiaan goede zaken heeft gedaan want veel van wat hij op de kaart had staan was die avond uitverkocht. Met echt veel te veel eten in ons maag lopen we nog even naar het strand. Grote schijnwerpers verlichten de omgeving en er is een verhoogd podium bij het strand gebouwd waarop de jongste dames voor ons een ‘voorstelling ’geven. Tegen tien uur liggen we die avond op ons bed.

Dan breekt vrijdag de dertiende aan. Het is vandaag de verjaardag van Sofi. Evie had met de meisjes afgesproken om de boel wat op te leuken met ballonnen en andere versierfrutsels. Even na zes uur in de morgen hoor ik onze slaapkamerdeur opengaan en een klein zwart meisje sluipt naar binnen. Hailey staat eerst even te kijken en dan heel voorzichtig maakt ze Evie wakker. Ze vindt dat er gewerkt moet worden en alles moet klaar zijn voordat Sofi opstaat. Ook wordt de tafel gedekt voor een uitgebreid ontbijt. Er worden zelfs nog wat cadeautjes gekocht voor de jarige en als Sofi bij de mensen komt is ze blij verrast. Hlo en Doong komen veel later uit bed. Ze feliciteren Sofi niet en beginnen te eten. Sofi viert overigens haar verjaardag nooit zoals wij dat in Nederland gewend zijn. Tegen elf uur zijn we in Umkomaas om Neil te ontmoeten. Hij heeft voor een flinke worteltaart gezorgd die we later opeten. Sofi en Neil hebben veel met elkaar te bepraten maar echt veel tijd hebben we daarvoor niet want de kinderen van Sofi zitten ‘thuis’ en die willen naar het strand. De rest van de dag verblijven we op het strand en we kijken o.a. naar de vele mountainbikers die na uren gefietst te hebben hier op het strand finishen. Voor donderdag, vrijdag en zaterdag staat heel Scottburgh in het teken van Sani2c. Elk van deze dagen arriveren er honderden fietsers die er gezandstraald uitzien. Grote luidsprekers schallen de namen van de bikers over het terrein. Helikopters met cameralieden scheren over het strand. Al met al is er heel wat te zien. Die avond eten we braai op de veranda van ons appartement.

Zondag 15 mei.

Rond negen uur verlaat Sofi met haar kinderen Scottburgh om naar de ‘Galleria’ in Kingsburgh te gaan. Dit is een enorm winkelcentrum waarvan de bovenste verdieping alleen voor vermaak is. Er zijn daar allerlei restaurantjes, er is een grote bioscoop, een bowlingbaan, een paar goktenten en er is een kunstijsbaan. Sofi had haar kids beloofd dat ze daar een tijdje mogen schaatsen. Evie en ik ruimen het appartement op en brengen de sleutel weer naar het politiebureau en daarna gaan we ook naar de Galleria om even naar de schaatsende kinderen te kijken. We gaan via Howick richting Winterton. We kunnen het laatste stuk van onze werkvakantie geen gebruik meer maken van de rondavel van Sofi want die is aan haar vader verzegd. Wij gaan naar een ander onderkomen. Dit ligt 20 km van Winterton vandaan maar is ook erg mooi gelegen. We kunnen daar ook in een rondavel slapen. Maandag wordt weer een echte ‘werkdag’