Weer naar Winterton?

Dinsdag 10 mei.

In de vroege ochtend lopen er wel 12 zebramangoesten in de tuin. Zenuwachtig lopen ze tussen de struiken en het hoge gras te scharrelen. Zo nu en dan staat er een op zijn achterpootjes en kijkt spiedend om zich heen. Zodra ik beweeg maakt er één een fluitend geluid en allemaal springen ze weg. Een paar onder het huis maar de meesten verdwijnen in het struweel. Neil komt kwart over zeven binnen met zijn gebruikelijke ochtendgroet. Hij heeft zijn ‘Van’ volgeladen met spullen voor de hospiceshop in Scottburgh en vraagt ons de spullen daar af te leveren. Even later start ik zijn wagen en we rijden langs de prachtige kustweg naar de winkel. We zien de golven met mooie schuimkragen zich verloren lopen op het zandstrand. Grotere rotspartijen worden door hen nijdig aangevallen maar ze wijken niet voor het aanstormende water. De golven slaan zich daar met meters hoge spetters uiteen. Als we om kwart over acht bij de hospiceshop aankomen zit de winkel nog op slot. Wel zien we een oude bekende komen aanlopen met een sleutel in haar hand. Het is Kerin, de dame die een paar jaar geleden de vier hospiceshops coördineerde. Nu doet ze dat alleen over de shops in Scottburgh en Peddington. Ze kijkt nors als ze ons met de wagen van Neil ziet. De winkel gaat pas om half negen open en mevr. wil zoveel mogelijk tot die tijd de deur dichthouden maar dat is vervelend als je met allerlei goederen naar binnen moet lopen. Dozen met handdoeken, schemerlampen, een paar schilderijen een kastje met theelepeltjes legpuzzels etc. hebben we in de wagen liggen. We zetten de spullen voor het kleine toonbankje in de winkel. Kerin herkent ons wel en ze vraagt hoeveel dagen we in Umkomaas blijven. Verder is ze erg stug. Ik denk dat ze ervan baalt dat er zo vroeg al veel artikelen in de winkel een plaatsje moeten krijgen en alles moet ook nog geprijsd worden… Als ze wat vrolijker was geweest had ik wel aangeboden om haar erbij te helpen want we hebben die dag verder geen afspraken. We brengen de lege auto weer naar Umkomaas want Neil heeft deze nodig om naar Durban te rijden. Met onze eigen limo rijden we later met twee zakken van 25 kg maismeel naar de townhall in Scottburgh. Het Khanya Hospice heeft voorlopig meel genoeg om aan de patiënten en hun gezinnen te geven en moet er wat van kwijt. De kokkin in de keuken is er erg blij mee en ik krijg een paar flinke knuffels van haar voor het brengen. We hebben de rest van de dag geen taken dus we gaan naar het strand en genieten daar van het uitzicht en van ons boek. Het is vandaag verboden om in het water te gaan vanwege het slechte weer van afgelopen weekend.

Woensdag 11 mei

Evie gaat met Jan Sprat deze morgen achter de computer zitten om er wat meer orde in te krijgen en ik maak wat foto’s waar alle careworkers op staan. Maar de dames willen ook graag een foto met mij erbij… Even later laten we aan hen, via ons laptoppie, de foto’s zien die we maandag hebben gemaakt tijdens de homevisits. Van een aantal foto’s willen sommigen een afdruk hebben. Dit gaan we regelen. We hebben het hier in Umkomaas nou niet echt druk. Het is natuurlijk aangenaam om naar het strand te gaan maar daar komen we eigenlijk niet voor en in Winterton zit men te springen om extra handjes. Sofi wil dolgraag dat we haar nog een aantal dagen komen helpen en daar voelen we wel voor. Met Neil hebben we daar een gesprek over. Hij begrijpt ons volkomen. We vertrekken donderdag om eerst, zoals afgesproken, met Sofi een langweekend naar Scottburgh te gaan en daarna gaan we met haar terug naar Winterton. Die avond gaan Evie en ik nog een keer naar ons favoriete restaurantje ‘Waves’ en genieten daar van een prima Eisbein en van het uitzicht. Het weer laat het nu toe dat we lekker buiten kunnen eten. Als toetje: Dom Pedro Khalua.