Maandag 9 mei

Hoofd onder de kraan in de keuken want daar is de enige mengkraan van het gebouw. Ook deze lekt zoals alle kranen hier. Er is een kraan bij die je open kunt draaien maar er komt dan nog geen water uit. Na even wachten spuit hij ineens de wasbak vol en alles zit onder de waterspetters. Neil is de eerste die het kantoor binnenkomt. “Goeie morre,” zegt hij en hij duikt zijn kamer in. De caregivers komen één voor één binnendruppelen. Het gebakken eitje smaakt weer heel lekker. Zoals we met nurse Mbata vorige week hebben afgesproken gaan we vandaag mee met de homevisits van de caregivers om van hun werk wat foto’s te maken voor de website van Khanya Hospice. Evie gaat met Lungi en GT mee en ik stap in de auto bij Thabile, Nurse Mbata en Nonjabulu. Al deze mensen kennen we nog van onze vorige trip naar Umkomaas. Thabile zit achter het stuur en Mbata zit ernaast. Met z’n drieën praten ze honderduit maar ik kan er geen kaas van maken. Nu is kaas niet mijn favoriete eten dus ik kan er mee leven.. We rijden richting Scottburgh en daar gaan we het land in. Het is er aardig heuvelig en sommige wegen zijn vergeven van de potholes. Op een rechte weg stuurt Thabile dat het een lieve lust is. De eerste patiënte heeft HIV en ontstekingen in haar nek. Zij zit in een grote stoel en een klein kind zit bij haar knie. Er loopt nog een klein meisje rond en die is enorm dik. Ze loopt te schommelen als een big momma en haar beentjes zijn krom. Haar wangen zijn zo gevuld dat ze nog maar hele kleine oogjes heeft maar ze kan een keel opzetten waar de honden geen brood van lusten. Hier lopen er een paar. Schamele, pluizige beesten die heel weinig te eten krijgen. Ik ben altijd bang dat er één mij wil bijten. De nek van de vrouw wordt door Mbata en Thabile gemasseerd. Deze dame heeft ook een zoon van tegen de twintig schat ik. Hij heeft ook HIV en zijn mond vertoont zweren. Later vertelt hij dat hij ook jeuk heeft aan zijn achterdeel. Thabile inspecteert hem. Dit gebeurt in een aangrenzend donker kamertje dat vol ligt met matrassen. Ook hier mag ik foto’s maken. Helaas doet de flitser het op dat moment niet. Het maakt op mij een wat vreemde indruk.. een jongeman die voorovergebogen staat met zijn broek op z’n enkels en Thabile die vol overgave zijn achterste bestudeert. Hij krijgt een zalfje. Dan rijden we naar een volgende patiënte. Ook zij heeft HIV in een ver gevorderd stadium. Met een rode muts op ligt ze in haar bed en ze heeft nauwelijks puf om zich te bewegen. Nonjabulu en Mbata zetten haar rechtop en smeren haar lijf en benen in met een wit goedje uit een grote plastic pot. Je kunt aan haar zien dat ze zich nu even wat prettiger voelt. De volgende patiënt die we gaan bezoeken is een man die er erg aan toe is volgens Mbata. Hij kan niet meer lopen en heeft overal pijn. We komen bij een bergweggetje dat stijl omhoog loopt. “Daar moeten we naar toe” zegt Thabile en ze wijst naar boven. Maar de regen van afgelopen weekend, heeft deze weg zo enorm uitgesleten dat het haast niet mogelijk is er met een normaal aangedreven auto overheen te rijden. Mbata stapt uit en Thabile ook. Hoofdschuddend bekijken ze het verdwenen wegdek. Diepe moddersporen zijn aanwezig. Dan stapt iedereen weer in de wagen. Thabile geeft heel veel gas en met een flinke vaart denderen we toch naar boven. Als we boven op de berg zijn zien we daar een paar armzalige woninkjes en een rondavel. Het is er erg rustig. We zien of horen niemand. Maar toch zijn er een paar mensen. We gaan de rondavel in en daar ligt een grote matras op de grond waar een dame op zit. Aan de andere kant ligt een kleed op de vloer met daarop wat mannenkledingstukken. Een kaarsje staat er bij te branden. Afgelopen weekend is ‘onze patiënt’ overleden. De begrafenis moet nog plaats vinden. Het is gebruikelijk dat mensen die langs komen wat geld doneren voor de begrafenis. Naast de kledingstukken staat een bordje waarop een aantal 10 rand biljetten liggen. De dame op de matras blijkt de moeder van de overledene te zijn. Zij praat honderduit. Twee vrouwen zitten op de grond met hun rug tegen de muur. Zij eten witte boterhammen. Na even gepraat te hebben stappen we weer op om naar de volgende zieke te gaan. Dit blijkt een dame te zijn met zwarte vlekken op haar benen. Zij spreekt erg zacht en alles doet haar zeer. Ook zij heeft HIV en TB en soms heeft ze epileptische aanvallen. Haar benen worden door de caregivers ook ingesmeerd en ook hiervan mag ik foto’s maken. Het volgende bezoek is weer behoorlijk heftig. De patiënte is ook overleden. Alleen haar twee zussen zijn in het huisje aanwezig. Deze dames vertellen hun verhaal aan de caregivers. Dan rijden we weer een heel stuk met de wagen over hobbelige wegen. Op de volgende twee adressen is niemand aanwezig. Later komen we bij een klein huisje. Mbata vertelt dat ik daar al eens eerder met hen ben geweest. “Het is de dame aan wie jij toen wat geld gegeven hebt zodat ze naar de Sassa kon om haar uitkering te regelen.” Als ik het huisje binnen loop weet ik het weer. De patiënte ligt op de bank tegenover een gillende tv net als drie jaar geleden. Ik ga op een andere bank zitten waar ik enorm diep in wegzak. De vering is er nu helemaal uit en het kost me moeite om er weer uit op te staan. De bank plakt ook wat. Als we later langs een wat grotere Tuckshop rijden stopt Thabile even. Zij heeft honger en haalt daar vetkoek en cola. Gelukkig heb ik zelf wat te eten meegenomen… We gaan nog naar een ander adres maar daar is ook niemand aanwezig. Even na drie uur zijn we weer in Umkomaas. Ik hoop dat de foto’s gebruikt kunnen worden voor de website. Drie kwartier later komt Evie ook thuis. De deur naar buiten wordt geopend om wat frisse lucht binnen te halen. Dan hoor ik wat geschuifel. Ik denk dat de kat waar Jan zo gek op is, in onze slaapkamer rondsnuffelt want ik zie een grote staart. Maar het is geen kat. Het blijkt een flinke aap te zijn die in een toilettas zoekt naar iets lekkers. We springen op en het beest maakt dat hij wegkomt. Op een paal grijnst hij naar ons. Hij heeft m’n tandenborstel gepikt…