Vrijdag 6 mei.

Vreemde geluiden op het dak... Dan is het weer even stil. Het is al licht. In de verte hoor je de golven van de Indische Oceaan zich te pletter slaan tegen de rotsen op de kust. Weer rare geluiden. Het lijkt wel of een aantal pannen van het dak aan het trillen zijn. Ik doe het gordijn zachtjes open en zie een paar priemende oogjes me aankijken. Kleine zwarte oogjes zijn het. Met een paar grijpgrage handjes houdt een diertje zich vast aan de dakgoot en zijn lange staart slingert heen en weer. Dan laat het zich vallen en springt weg door het struikgewas en even later klimt het met een vaart een boom in en plukt een avocado en neemt er een flinke hap van. Een groter soortgenoot rent naar hem toe en pakt de avocado af. Op de grond liggen een paar hele grote pitten. Een hele horde groenachtige aapjes met zwarte gezichtjes zit en springt rond in de verwilderde tuin van ons verblijf. Als ik even later de roldeur ga openmaken zodat de care givers binnen kunnen komen, zitten er twee aapjes op onze Spark. Met een paar grote sprongen rennen ze het dak van het huis op. Een paar meter verder stoppen ze en kijken wat ik ga doen en langzaam komen ze weer terug. Hier in Umkomaas worden katapults verkocht. Ik begrijp dat die dingen gebruikt worden om op apen te schieten. Het is erg belangrijk dat de deuren en ramen gesloten blijven. De apen zijn bijzonder nieuwsgierig en altijd op zoek naar voedsel. Als ik de was ga ophangen zitten er nog steeds heel wat apen in de tuin. Ze hopen allemaal dat ik iets lekkers voor hen bij me heb maar dat is niet het geval. Ik denk dat ze geen trek hebben in een oude onderbroek met gaten.. Een half uurtje later zijn alle aapjes vertrokken.

Er is vanochtend hier een vergadering. Er komen een dokter, een nurse en nog een paar mensen en zij gaan de grote kamer in die grenst aan ons slaapvertrek. Neil is er nog niet. Het is half negen. Later blijkt dat hij heel lang in files heeft gestaan. Door ongelukken op de weg was er veel oponthoud. De caregivers gaan weg rond negen uur. Evie helpt Jan Sprat met het maken van loten. Met de computer gaat dat gemakkelijker dan met ouderwetse stempels. Tegen elf uur stappen we in ons wagentje en rijden naar Scottburgh. Jan heeft ons telefoonnummer dus als we iets moeten doen zijn we zo weer in Umkomaas. Het strand ligt er prachtig bij. De zon doet zijn best en er zijn een paar mensen in zee. De luidspreker van de strandwacht waarschuwt een enkele badgast dat hij niet te dicht bij de rotsen moet komen. De vaste bankjes op het strand worden bevolkt door wat oudere mensen met petjes en grote zonnehoeden op hun hoofd. Met onze e-reader vleien we ons neer op een badlaken. Een paar gehuurde parasols worden vastgezet in het gras en een gezin met kleine kinderen neemt daar onder plaats. Een grote zak chips wordt opengetrokken en de flessen cola komen uit de tas. Een grote dikke zwarte man speelt met zijn zoontje in het water en als ik het zoute water in kom lacht hij zijn witte tanden bloot. De golven zijn flink en de onderstroom is goed voelbaar. Om vier uur moeten we weer in het kantoor zijn want er is weer een vergadering. Op een gedekte tafel staan 25 kop en schotels. Jan heeft brood, kaas en tomaten gekocht en eiersalade gemaakt en wij maken er sandwiches van. De twee hele broden die ze gekocht heeft gebruiken we. Alles wordt op twee grote schalen gerangschikt en we doen er plasticfolie overheen tegen het uitdrogen. Een grote kan hete koffie staat klaar. Om half zes horen we Neil enkele mensen welkom heten. Na zeven uur is de vergadering afgelopen en iedereen (het waren bij elkaar drie mensen) gaat snel naar huis. Het eten is niet aangeroerd. Wij zijn dus voor morgen snel klaar met ons ontbijt want van de boterhammetjes met kaas en tomaat zijn heerlijke tosti’s te maken.

Zaterdag 7 mei

Weekend. Tot nu toe zijn we in Umkomaas niet echt moe geworden van het werken. We denken er ernstig over om weer naar Winterton te gaan want daar komt men echt handjes te kort. Bovendien is dit grote oude kantoorgebouw niet echt geschikt voor bewoning. Dit hele gebouw zou eens flink opgeknapt moeten worden. Deuren sluiten niet goed, kranen werken niet naar behoren, er hangt een muffe lucht van oude vloerbedekking en rottend hout, hier en daar is lekkage etc. Je wordt er somber van en dat willen we niet. Maar de omgeving en de natuur is hier wel interessant. Er zijn hier veel vogels en de apen laten zich regelmatig zien en soms zitten er in de tuin heel veel mangoesten (familie van de stokstaartjes) Dit zijn hele schuwe beestjes die, zodra ze je zien, als een pijl uit een boog wegschieten. Het is niet gemakkelijk daar een foto van te maken. Vandaag is het treurig weer. Er is veel bewolking en zo nu en dan regent het. Pastor Chris die we nog van onze ‘Dreamcentretijd’ kennen heeft een berichtje gestuurd. Hij woont in Pinetown. Het is leuk om deze man weer even te spreken en we spreken af dat we elkaar ontmoeten bij de Mug & bean vlakbij het dreamcentregebouw dat nu een studentenflat is. Chris glimt helemaal als hij ons ziet. Heel vaak zegt hij: “Wat een geweldige dag is dit”. Chris is een doodgoeie kerel die alles over heeft voor een ander. Zelf heeft hij geen cent te makken maar dat deert hem niet. Hij heeft een eigen programma op Highway Radio, dit is een christelijke zender, waar hij mensen een hart onder de riem steekt. Ook interviewt hij vaak mensen die voor anderen iets kunnen betekenen. We eten wat bij M&B en gaan dan met Chris naar zijn ‘Life Wellness Centre’ Dit heeft hij onlangs opgestart. Hij ontvangt hier mensen op afspraak die hulp en raad nodig hebben op spiritueel gebied, men kan bij hem terecht voor HIV/Aids counseling, hulp bij goede voeding en hij doet aan voetmassage etc. En meestal rekent hij daar geen cent voor. Hij heeft een klein onderkomen gehuurd in een grote hal waar hij een bureautje en een behandeltafel heeft neergezet. Met een ijzeren hek en een hangslot sluit hij zijn ‘spreekkamer’ af. Het is erg leuk om met deze bevlogen man te praten. Maar van zaken doen heeft hij geen kaas gegeten.

Tegen de avond gaan we naar ‘Waves’. Een heel leuk restaurantje dat vlak aan zee staat. Het weer is op dat ogenblik slecht. Het regent behoorlijk en er staat een straffe wind. De baas van dit eettentje heeft al wat pilsjes op als we binnenwandelen. Hij heeft familie in Nederland wonen. Een bediende die we al vaker daar hebben gezien neemt onze bestelling op en even later hebben we de praat over Nederland en Zuid Afrika en over één ding zijn we het snel eens, het brood in Zuid Afrika is niet lekker! De Nederlandse keuken is erg goed vindt de baas. Vooral de bitterballen vindt hij geweldig. In dit restaurant proberen ze die dingen ook wel te maken maar het zijn toch niet de ‘echte’. Als Evie vertelt dat ik ook wel eens bitterballen en kroketten maak wordt mij meteen gevraagd of ik het hen voor wil doen… ‘Je mag zo onze keuken in en je mag alles gebruiken wat je nodig denkt te hebben’ Het is altijd leuk in de ‘Waves’ Helaas voor de kroegbaas zijn wij vanavond de enige klanten en bitterballen maken? Misschien een andere keer… Het gaat steeds harder regenen. We veranderen van tafel want we dreigen nat te worden. Het eten smaakt ons goed en met een voldaan gevoel rijden we weer naar ons Hospice. Het alarm zet ik uit en in het donker zoeken we naar sleutels. Er is geen licht want de stroom is uitgevallen. Met een zaklampje schuifelen we het donkere gebouw door totdat we bij ons slaapvertrek zijn. Die avond liggen we wel erg vroeg tussen de klamme lappen. Een stukje lezen met een zaklampje doet me aan vroegere tijden denken…