Woensdag 4 mei

Umkomaas echt anders dan Isibani

We slapen in een andere omgeving. De geluiden zijn weer anders en het ruikt hier anders dan in ons verblijf in Winterton. De bedden waar we op liggen zijn uit elkaar gehaalde stapelbedden. In 2013 heb ik zelf die bedden van elkaar losgezaagd. Er zijn ook nog een paar andere bedden maar die hebben matrassen… daar wil je niet op liggen! Jaaa, ik weet het wel, wij zijn verwende mensen.

We móeten een wekker zetten want vóór zeven uur moet het hek geopend worden, de voordeur moet ontsloten worden en twee alarmsystemen moeten afgezet worden. Gisteren is uitgelegd hoe deze systemen werken maar als ik nu, om kwart voor zeven, de afstandsbediening gebruik begint de boel te loeien! En even later gaat het andere systeem ook dermate tekeer dat je je handen voor je oren wilt houden. Kennelijk toch iets niet goed gedaan. Een paar minuutjes later gaat de telefoon. “Met Magma Security” … We leggen uit dat we ‘volunteers from overseas’ zijn en dat ik een verkeerd knopje zal hebben gebruikt en dat we ons nog eens flink zullen verdiepen in het systeem. Tien minuten later komt Neil het pand binnenwandelen. “Goeie morre!” klinkt zijn stem in de gang en hij loopt zijn kantoor binnen. Neil moet elke dag 90 km rijden om in Umkomaas te komen en later op de dag gaat hij weer terug. Hij woont met zijn vrouw in Hillcrest. Per week zit hij dus heel wat uurtjes in de auto. Hij vertelt dat het tweede alarmsysteem aangelegd is opdat de eventuele vrijwilligers die in het kantoorgebouw overnachten zich veiliger voelen. Tegen negen uur worden we gevraagd naar de ‘nurseroom’ te komen. Alle caregivers plus de mensen van de administratie en CEO Neil zijn aanwezig. Er wordt een lied gezongen en Neil gaat voor in gebed. In de storeroom is een klusje voor ons. Er moeten pakketten gemaakt worden met meel, suiker en wat verzorgingsartikelen waaronder shampoo die de caregivers aan de zieken en hun families geven. Wij gaan direct daarmee aan de slag. Als we dit hebben afgerond zijn de caregivers reeds naar patiënten vertrokken. Verder hebben we die dag nog niets te doen. In Scottburgh is een hospiceshop waar we in 2013 veel werk hebben verricht. De leidster van deze goed lopende ‘kringloopwinkel’ is voor familiebezoek naar Australië en zij komt eind mei weer terug. Wij zullen Darlene dus niet zien dit jaar en dat is jammer. Maar we gaan toch naar de winkel, die verder volledig op vrijwilligers draait, toe. Neil heeft voor ons een reclameposter en loten voor een loterij waarvan de trekking in november is die we daar mogen afgeven en in de Townhall moeten we een zekere B of Bernadette zoeken om aan haar een pakketje af te leveren en we krijgen van haar ook wat mee terug. Al met al zijn dit klusjes die weinig tijd kosten. In de Hospiceshop is het, zoals we gewend zijn, aardig druk. Een paar vrijwilligers die we niet kennen lopen er rond en vragen ons of ze kunnen helpen. Ik geef de poster af aan een vriendelijke oude baas maar hij zegt : “Dan moet je Joyce hebben, zij zal je verder helpen.” Ik denk “Dat is een bekende naam…” Achter een toonbankje is ze bezig. Een dame met geverfd haar, ruim besmeerd met make-up en een grote bril. Ze kijkt me verbaasd aan. En dan ziet ze het…” Oh darling.. it’s you.. How nice to see you again and where is your.. Oh now I see.. Your wife is also here.” Met luide stem begroet ze ons. We praten even met haar maar het is druk in de winkel. Zij zegt dat ze blij zal zijn als Darlene weer terug is. Ze vindt de verantwoordelijkheid die nu op haar rust eigenlijk te zwaar. Evie en ik verlaten de winkel weer en we gaan naar de Townhall. In een grote zaal zit een groep mensen naar een spreker te luisteren. Iemand vraagt wie we zoeken. B zit ook in de zaal maar ze komt naar ons toe. Ze weet van de pakketten af en een grote doos met stoma artikelen krijgen we mee terug. Als we zeggen dat we vrijwilligerswerk doen in Umkomaas heeft Bernadette misschien ook wel wat voor ons. Morgen wordt er een lunch geserveerd in de Townhall voor oude mensen die het niet breed hebben of die wat mankeren. Bovendien is het goed voor hen als ze zich onder de mensen begeven. Als we willen mogen we meehelpen de ouderen te bedienen e.d. Dat lijkt ons een goed idee en we geven onze namen op. We zijn graag bezig. Het is vandaag prachtig weer en het strand lokt. We hebben nu wat tijd voor onszelf en zoeken een zonnig plekje waar we een prachtig uitzicht hebben over de hoge golven en het strand van de Indische Oceaan. We rijden vandaag overigens met de ‘van’ van Neil die om twee uur zijn wagen weer zelf nodig heeft. Als we met een door de zon verkleurd velletje weer naar Umkomaas rijden met een vaartje van tachtig komt er plotseling een man de weg op lopen. Midden op de rijbaan blijft hij staan met gespreide armen. Ik schrik maar gelukkig kan ik hem ontwijken want er komt geen tegenligger aan. Die avond eten we macaroni.

Donderdag 5 mei

Het alarmsysteem levert deze ochtend geen gedoe. Net na zeven uur komen de medewerkers van Khanya Hospice binnendruppelen. Om half negen worden we geroepen voor de prayers. Neil is al weer weg voor een vergadering. Vandaag gaan we helpen in de Townhall van Scottburgh. Weer eens wat anders dan met zieke mensen op stap gaan. Rond elf uur worden we verwacht. We melden ons netjes aan bij twee dames die achter een tafel zitten en die alle mensen welkom heten. Zij blijken niet op de hoogte te zijn van onze komst en er ontstaat wat verwarring. Iemand gaat navraag doen bij Bernadette. Even later komt zij onze kant op. “Leuk dat jullie er zijn. Julie kunnen rustig als gasten aanschuiven” Extra handjes blijkt men niet nodig te hebben vandaag, maar we komen in de eerste plaats om wat te doen… We zitten even later aan tafel zes. Tegenover me zit een blinde zeer gezette dame. Naast me zit een hele magere dame genaamd Molly, die tijdens haar werkzame leven reisleidster is geweest. Verder zit er nog een echtpaar waarvan de man, Bruce, ook aan vrijwilligerswerk doet. Een man van 95 jaar komt even met ons kennis maken. We hebben gezellig de praat en het eten smaakt bijzonder goed. Na ruim een uur vertrekt iedereen weer met een volle maag. Er zaten ongeveer 70 mensen te eten. Aanstaande dinsdag wordt er in de Townhall weer een lunch geserveerd en dan kunnen we weer helpen, zegt Bernadette. Maar een andere dame zegt dat van meewerken niets komt. Er zijn altijd ouderen die ook graag iets willen doen en ze raken van slag af als ‘vreemden’ hun werk uit handen nemen. We zullen ons dus maar niet aanmelden voor dinsdag.

Het Khanya Hospice doet geweldig werk! De caregivers doen wat ze kunnen voor de zieke mensen. Evie en ik kunnen met hen meegaan om te zien wat ze allemaal doen en meemaken maar dat hebben we in 2013 al zo vaak gedaan. Echt zelf iets doen is er dan niet bij. Bij Isibani waren we zelf veel meer betrokken bij de patiënten en we hadden daar een behoorlijke verantwoordelijkheid en Evie en ik hadden onze eigen taken. Nu is het hier nog zoeken naar een actieve dagindeling. Wel gaan we voor de website van Khanya Hospice foto’s maken om zo het echte werk van de caregivers in beeld te brengen.