Zondag 1 mei

We kunnen uitslapen maar we zijn toch vroeg wakker alleen we doen het rustig aan. Als we ’s morgens vroeg de deur van onze rondavel open doen kijken we direct naar een bospartij waar al allerlei vogelgeluiden uit voort komen. De paarden van Eugene (de naaste buurman) grazen een stukje verder. Een donkerbruine merrie en een licht gekleurde kleinere hengst lopen op hetzelfde stuk land. Ook is er een laag afdak waar de paarden net onder kunnen staan en bij regen kunnen schuilen. De zon laat zich al vroeg zien. De paarden lijken elkaar erg aardig te vinden. De hengst masseert met zijn hoofd en zijn tong de onderrug van de merrie die zich dat prima laat welgevallen. Na enige tijd denkt de hengst zijn kans te kunnen waarnemen. Zijn spullen heeft hij reeds in stelling gebracht. Als hij wil opstijgen wandelt de merrie doodgemoedereerd vier stapjes vooruit tot zij onder het afdak staat. Onverrichterzake moet de hengst weer afstappen. Hij denkt vast: “een volgende keer beter…”. Twee grote ibissen vliegen krijsend over en een stukje verder zien we een hop. We eten ons ontbijtje buiten op het trapje van de rondavel en genieten van een lekker gebakken eitje. Nu denk ik: “Jammer dat ik m’n verrekijker niet heb meegenomen. Er zijn hier echt veel voor mij onbekende vogels.”

Die middag vanaf 13.00 uur is er live muziek in het Portugese Restaurant een paar kilometer buiten Winterton. Er zijn tal van muzikanten die hun instrument meenemen en met elkaar gaan jammen volgens Sofi. Wij zijn benieuwd hoe dit gaat klinken en Evie heeft Sofi gezegd dat ik misschien ook iets muzikaals zou kunnen betekenen die middag. We rijden er met Sofi en haar kinderen naar toe. Als we aankomen zit er een bandje te spelen. Een blanke oudere zanger met een gitaar en lang grijs haar, een zwarte basgitarist, en een drummer van tegen de tachtig. Zij spelen rustige ballads uit de jaren zestig / zeventig en Simon- en Garfunkelachtige nummers. We drinken wat op het terras. In de zon is het erg warm maar zodra je in de schaduw komt heb je wel een jasje nodig. We bestellen nog wat maar meer of andere muzikanten komen er niet en na verloop van tijd begint de muziek toch wel eentonig te worden. Rond een uur of vier gaan we naar huis en muzikaal gezien stap ik onverrichterzake de auto in en denk bij mezelf: “een volgende keer beter”…

De avond is het druk in Sofi’s huis. Mereike met een jongeman die we bij het restaurant hebben gezien gaan ook daar naar toe en even later komt Eugene met zijn Amerikaanse vrouw en hun twee kinderen ook binnenwandelen en iedereen eet mee. Hier en daar wordt wat bij elkaar gescharreld en met elkaar bereiden we een prima etentje. De buurvrouw heeft nog Apfelstrudel, er zijn een paar wortels, in de vriezer liggen nog een paar stukjes kip en er zijn nog wat restjes van gisteren etc. Wat brood en rijst erbij en: dinner is ready! Tijdens de bereiding van dit eten ontstaat er even wat paniek.. er loopt een rat of muis door de keuken maar Eugene heeft het beest snel te pakken en even later gaat eén van de hondjes er met het krengetje vandoor… Sofi heeft een rood hoofd. “Dit is echt nooit eerder gebeurd!” zegt ze een paar keer. We hebben lekker gegeten met z’n allen en het was erg gezellig!

Maandag 2 mei

Vandaag vertrekken we uit Winterton. We maken de rondavel bezemschoon en het beddengoed gaat de wasmachine in. We eten als ontbijt wat pancakes bij Sofi en ons wagentje vullen we met onze bagage. De grote koffer die Nothie van ons had geleend nemen we weer mee. Rond elf uur nemen we afscheid en zitten we in de Spark richting Umkomaas. We komen langs de plek waar Mandela gevangen is genomen. Daar staat nu een indrukwekkend monument dat bestaat uit allemaal grillige stalen staven die, gezien vanaf één standpunt, het hoofd van Mandela laat zien. Ook is men is bezig daar een ‘apartheidmuseum’ te bouwen. We zijn op weg naar de Sugarfields in de buurt van Umbumbulu. We overnachten daar in een erg eenvoudige B&B. We kijken dan uit over de uitgestrekte felgroene suikerrietplantages. Tegen de avond verwonderen we ons over de stilte die er heerst en luisteren er aandachtig naar. Er is daar een buitendouche waar ik gretig gebruik van maak. Kun je het je voorstellen: Douchen terwijl je naar de ondergaande zon kijkt? We koken die avond ons eigen potje op het elektrische tweepittertje met gebruikmaking van de pannen met holle en bolle bodems die in ons appartementje aanwezig zijn. Als het donker is kijken honderden onbekende sterretjes naar ons.

Na een goede nachtrust vervolgen we onze weg naar Umkomaas. Rond elf uur zijn we bij het oude grote kantoorgebouw van het Khanya Hospice. Vroeger was dit een hospice met bedden e.d. Tegenwoordig wordt dit gebouw alleen als kantoor gebruikt en als onderdak voor vrijwilligers. Neil heet ons hartelijk welkom. Het ziet er allemaal nog precies hetzelfde uit als drie jaar geleden. Dezelfde bedompte lucht van oud tapijt hangt er nog. Alles staat op dezelfde plek. Er lopen nu drie katten in en om het huis in plaats van twee. Vanochtend waren er volgens Neil een groot aantal kleine apen geweest die er op het overdekte terras een zooitje van hebben gemaakt. Later vertelt Neil ons dat het erg moeilijk blijft om de financiële eindjes aan elkaar te knopen. De drie Hospicewinkels zorgen voor het grootste deel van het inkomen en verder is Neil afhankelijk van giften e.d. Hij heeft ook vergevorderde plannen om naast dit kantoor een echt hospice te bouwen waar mensen verpleegd kunnen worden. Maar het is moeilijk om mensen te vinden die het willen gaan bouwen tegen een vriendelijke prijs. Nu gaan de ‘caregivers’ naar de mensen toe om hen met raad en daad bij te staan. In de middag gaan we even boodschappen doen in een stadje aan zee een paar kilometer verderop. Als we weer terug zijn krijgen we een enorme bos sleutels om alles in het kantoor af te kunnen sluiten. Er zijn nu twee uitgebreide alarminstallaties die we ’s avonds aan en ’s morgens af moeten zetten voor de eerste caregivers het kantoor binnenkomen. Ook binnen dit huis hebben we te maken met de alarminstallaties. Als we naar de badkamer willen moeten we de afstandsbediening van het alarm ook gebruiken. Dit gebouw en de tuin ervan is omgeven door een betonnen schutting met scheermesjes draad er bovenop. Ook buiten hangen detectoren om voor eventuele insluipers te waarschuwen. Als het alarm afgaat schrik je je rot en er komt binnen een paar minuten iemand van ‘Magma’ poolshoogte nemen. Alle grotere huizen hier worden op zo’n manier in de gaten gehouden. Jammer dat dit nodig is… Het is hier heel anders dan bij Sofi in Winterton. Heel vaak sluit zij haar huis niet eens af. Hier voelen we ons toch erg opgesloten. Ik ben benieuwd wat we morgen gaan doen…