Vrijdag 29 april

Vandaag een wat rustiger dag? Om kwart voor acht zijn we bij het huisje van Jeffrey en fam. Melissa gaat het huis uit en wij brengen haar naar Newcastle waar een tehuis staat waar jonge meisjes opgevangen kunnen worden en begeleid worden tijdens hun zwangerschap en de geboorte van hun kind. Melissa is vijftien jaar en pubert behoorlijk. Voor Thandiwe en Jeffrey geeft dit veel stress wat niet goed is. Zij hebben al genoeg aan hun eigen ellende en kunnen er geen fratsen van een puber bij hebben. Een kleiner nichtje van Melissa woont nog wel bij hen. Tot nu toe gaat dit goed en zij helpt Thandiwe met haar huishouden. We rijden eerst naar Ladysmith waar we een foto die we gemaakt hebben van de familie af willen laten drukken. We zijn daar ruim voor negen uur en veel winkeltjes zijn nog niet eens open. De deur van de printshop zit op slot met een grote ketting met hangslot. We lopen een rondje door The Oval. Dan zien we dat die shop geopend wordt en meteen stappen mensen naar binnen die afdrukken nodig hebben. Binnen tien minuutjes hebben we de foto’s in handen. Melissa krijgt ook een foto. Dan gaan we weer verder in onze Spark naar Newcastle. De afstand van Winterton naar Newcastle is ongeveer 150 km. Het landschap waar we door rijden is prachtig. De goed geplaveide weg slingert zich met lome bochten over de heuvels en we genieten van de wijdse vergezichten. Melissa zit graag in een auto maar hoe meer we de plaats van bestemming naderen, hoe bedrukter ze kijkt. Een gesprek voeren met haar is nauwelijks mogelijk. Als we bij 75 Amiel Road in Newcastle aankomen zien we een mooi pand. Met een flinke tuin er om heen. We bellen aan en een donkere mevrouw doet open. “Ik neem aan dat we worden verwacht?” zegt Evie. De mevrouw kijkt wat glazig. “Niet dat ik weet ”antwoordt ze. “U weet toch dat Melissa vandaag bij u komt?” Ze denkt even na… “Oh ja, Melissa, natuurlijk weet ik dat. Kom binnen” Via een gangetje komen we in een heldere schone woonkamer met een licht gekleurd bankstel. Daar zitten drie meisjes. Twee met een baby en één met een dikke buik. Mevrouw zegt dat ze middenin een devotion zitten en dat wil ze eerst afmaken en dit zal zeker nog een half uur duren. Ze heeft een dikke bijbel in haar handen. “Melissa is hier in goede handen, u kunt met een gerust hart weggaan” zegt ze. Melissa heeft traantjes in haar ogen. We vertrekken maar en rijden via Ladysmith, waar we nog een paar boodschapjes doen en wat eten, naar Winterton terug. Daar leveren we een foto af bij Thandiwe en Jeffrey en nemen tegelijkertijd afscheid. Dan rijden we naar de Place Of Safety, Isibani en Ekhukhanyeni om de mensen die daar zijn even de hand te schudden. Sandile zeggen we ook nog even gedag. De periode ‘Isibani’ zit er op. Maandagmorgen rijden we richting Umkomaas naar het Khanya Hospice, waar Neil Mc Donald ons verwacht. Om half zeven in de avond rijden we met Sofi naar Bingelela, 24 km verderop. Daar worden we getrakteerd op een heerlijk etentje. We hebben genoten van het heerlijke eten én van de tijd bij Sofi’s Isibani! We gaan over 2 jaar vast weer hier naar toe!

Zaterdag 30 april

De weersvoorspelling kondigde het al aan… Vandaag 15 graden en kans op regen… Als we wakker worden is het prachtig buiten. In de verte hangen zwarte wolken die langzamerhand onze kant op lijken te komen. Flarden mist hangen tussen de bomen. De duiven en andere vogels laten zich minder horen dan de andere dagen. Op het trapje voor onze rondavel drinken we een kopje oplos maar eigenlijk is het net te koud daarvoor. Tegen half tien roept Sofi ons. We gaan naar het Drakensberg Musicfestival. Het beroemde Drakensberg Boys Choir zal daar een uitvoering geven en er zijn allerlei stalletjes met souvenirs en lekkere dingen. Als we er naar toe rijden regent het intens. Sofi geeft haar Nissan flink wat gas. De grote zak paardenvoer die we eerst hebben gehaald bij de AFGRI ligt in de kofferbak. De ruitenwissers maken overuren. We kunnen de auto parkeren vlakbij de ingang van het theater. Snel even een paar tickets kopen en we kunnen naar binnen. We zitten schuin voor het grote brede podium en ik heb mooi zicht op de speeltafel van het grote pijporgel. Helaas wordt dit instrument niet gebruikt bij het concert. De jongens zingen een aantal boeiende liederen met soms heel gewaagde harmonieën. Sommige toehoorders zie je denken: ‘hoort het zo te klinken of is het vals?’ Het hoort zo! Er worden ook wat meer luchtigere nummers ten gehore gebracht met ondersteuning van een band. Aan het applaus merk je dat die liederen makkelijker in het gehoor liggen. Maar petje af voor de dirigenten die dit koor op zo’n hoog niveau laten zingen. Als het concert is afgelopen regent het nog harder. De mensen zoeken hun toevlucht in een grote ruimte die met een tentdoek is overdekt. Wij staan daar ook op pannenkoeken en hamburgers te kauwen. Een kop warme chocolademelk hebben we nodig om een beetje warm te worden. Er zijn vandaag nog meer muzikale uitvoeringen maar die gaan we niet meemaken. Het grote parkeerterrein is weer aardig leeg als wij de auto weer instappen om naar Winterton te rijden.