Woensdag 27 april

Vandaag geen wekker nodig.. Het is nu een nationale feestdag en bijna iedereen is vrij. Maar zoals altijd, zijn we weer vroeg wakker maar we doen alles rustig aan zoals dat bij oude mensen past. Een ‘lekker’ ontbijtje met een eitje, wat tomaat en een beker oplos. De gasfles blijkt leeg… dus geen warme douche maar de zon laat zich al snel zien en het uitzicht vanuit onze rondavel is weer prachtig. Bovenop ons huisje zit een duif. Hij trekt zijn kopje in en zet zijn krop op. Langzaam begint hij zich druk te maken en er komen koergeluiden uit die zich herhalen maar steeds sneller en harder totdat hij zijn topvolume heeft bereikt. Dan rust hij even uit om later weer opnieuw te beginnen. Ineens kreeg ik trek in een oranjetompoes. Ik heb dat haast nooit want zo lekker vind ik die dingen niet, maar vandaag… Rond 11.00 uur stappen we in onze Spark om even bij Thandiwe en Jeffrey te gaan kijken. Als we daar aankomen zit Jeffrey min of meer voor de deur naar buiten te kijken. Hij steekt zijn hand op. Beiden zeggen ze dat het goed gaat met hen maar ontbeten hebben ze nog niet want ze hebben geen voedsel. De Dessai is gesloten want het is feest, maar de Tuckshop verderop biedt uitkomst. De oudste kleindochter Melissa, was weer in de contramine geweest en vertikte het voor de oude mensen wat huishoudelijke werkjes te doen. Ze is ook op dit moment niet thuis. Het wordt tijd dat ze naar een andere woonomgeving gaat want zij veroorzaakt veel stress bij onze vrienden. Dan rijden we naar de benzinepomp want ons wagentje heeft dorst. Deze dag maken we kennis met Jurgen en Thirza uit Nederland. Zij proberen een Place of Safety op te starten in Pietermaritzburg en dan kan het voor hen nuttig zijn om Sofi te kennen want zij weet van de hoed en de rand. Deze dag rijden we ook nog naar Jane. Zij is nu weer in haar eigen huisje en het is even zoeken voor we dat vinden. Ze heeft nog steeds erg veel pijn en wil graag in een ziekenhuis worden geholpen. Zij zal naar Johannesburg moeten om daar de tijd en de rust te vinden om te herstellen. Er zal zeker ook een operatie moeten plaats vinden. Haar kleintjes zullen die tijd moeten worden opgevangen. Afspraken hiervoor zijn in de maak. Verder doen we niet veel vandaag. Ik schrijf m’n verhaaltjes en lees in de schaduw: ”Mijn naam is Sarah”.

Donderdag 28 april

Het is de bedoeling dat we vandaag met Thandiwe en Ivy naar het ziekenhuis in Ladysmith gaan. Sofi had gevraagd of we dat met ons eigen wagentje kunnen doen want de andere auto’s zijn in bedrijf en één heeft panne. Thandiwe moet weer voor controle naar het hospitaal en Ivy, die we nog niet kennen, moet een grote vergroeiing aan haar buik laten weghalen. Zij moet worden opgenomen. Verder moeten er nog wat ‘results’ van andere patiënten worden opgehaald. Het beloofd weer een druk dagje te worden. De wekker gaat om 5.00 uur. We willen echt vroeg bij het ziekenhuis zijn vanwege de drukte. Ivy wacht op ons bij de AFGRI (dat is een bedrijf waar men o.a. palen en afrasteringen verkoopt.) maar als we daar even voor half zeven aankomen zien we geen dame die lijkt op de beschrijving van haar die we hebben gekregen. Dan gaan we maar eerst Thandiwe ophalen. Zij staat wel klaar maar het duurt even voor zij met haar lopomotiefje (looprek) bij de auto is. Jeffrey ligt nog op bed. We rijden weer naar de AFGRI, maar nog steeds geen Ivy. Ik rijd een klein stukje Khethany in en zie een paar dames onze richting uit wandelen. Ze kijken raar op als ik vraag of een van hen Ivy heet. Dan toch maar even Sofi bellen. Haar telefoon is niet te bereiken. Naar huis rijden dan maar en even overleggen… Uiteindelijk rijden we zonder Ivy naar Ladysmith, waar nu wel een andere afspraak gemaakt moet worden voor de operatie die morgen gepland staat, en we komen er later aan dan we wilden. Het is daar dan al ontzettend druk. Mensen krijgen een nummer om hun files op te halen maar daar staat al een enorme wachtrij. Thandiwe strompelt naar binnen en ik wil voor haar een stoel regelen maar dat blijkt erg moeilijk. Alle stoelen zijn in dit gedeelte van de wachtruimte al bezet. Thandiwe leunt tegen een muur. Pas later zien we een stoel voor haar en zij zijgt erop neer. Evie staat in de rij voor de files en ik ga op aanraden van een vriendelijke patiënte vast in de rij staan voor de bloeddrukmeting. Lange tijd gebeurt er niets in deze rij. Iedereen wacht rustig en ik sta op een trap om zo aan te sluiten in de rij. Maar als ik denk dat ik in de rij kan plaats nemen zie ik een paar boze gezichten naar me kijken en een meneer met een wandelstok en een glazen oog gaat voor me staan. Geen woord engels hoor ik. Dan wijzen een paar mensen naar een andere grote wachtrij. Ik moet kennelijk daar aansluiten… Deze wachtenden bevinden zich tussen andere wachtrijen in… je moet het maar weten.. Dan zien we dat de dokter al in zijn spreekkamer zit en hij begint de mensen te helpen. Thandiwe heeft nummer 10, maar zonder files heeft het geen zin om naar de dokter te gaan. Gelukkig gaat het nu bij de bloeddrukmeting redelijk snel en ik zie meer mensen wanhopig zoeken waar de wachtrij begint. Stoeltje voor stoeltje schuiven we verder en als ik bijna aan de beurt ben geef ik Thandiwe het sein dat ze naar binnen kan lopen. Haar bloeddruk blijkt nu erg hoog te zijn. Ook wordt haar bloedsuiker gemeten. Thandiwe en ik schuifelen naar de spreekkamer van de dokter. De luidspreker schreeuwt eindelijk haar naam en Evie kan na 1,5 uur bij het loket Thandiwe’s papieren gaan halen. (stom we hadden ze moeten halen bij de andere ingang waar de patiënten die met ziekenwagens gebracht worden, daar was het niet druk…). Nu wachten we tot de dokter tijd voor ons heeft. Evie gaat intussen papieren regelen voor andere patiënten. Thandiwe heeft nu te maken met een andere dokter dan vorige week. Deze, zwartere uitgave van Humberto Than kijkt naar de files van haar. Ïk moet veel meer weten” zegt hij, “Dit is niet compleet” Hij is bezorgd over de hoge bloeddruk. De zwarte tenen maken hem ook niet blij en hij begint een verhaal in het Zulu tegen Thandiwe af te steken waar ik geen touw aan vast kan knopen. Thandiwe’s gezicht betrekt. “U moet een ct scan laten maken. dan kan ik zien hoe de bloedbanen in uw been lopen. Dan pas kan ik zeggen wat we moeten gaan doen”… Bovendien vindt hij dat Thandiwe in een rolstoel moet zitten. Snel wordt er eén voor haar gehaald. Ik rijd met haar het ziekenhuis door. We moeten naar de eerste verdieping. Gelukkig is er een hijsbakkie (lift). We komen in een donkere gang waar een aantal bankjes staan. Hier en daar hangen grote posters waarop met grote letters ‘GEVAAR’ staat. Een Indische zuster pakt het briefje aan dat de dokter voor Thandiwe heeft geschreven. Even later komt ze haar halen. Ik moet blijven wachten in de gang. Ze gaan door een grote dikke stalen deur naar binnen. Boven die deur hangt een rood lampje. Een stukje verder is nog een grote stalen deur waar regelmatig mensen doorheen gaan. Een zure, brillende Indiër in een witte jas loopt daar bevelen aan zusters te geven. Kennelijk gaat er iets niet goed. De deur waar Thandiwe naar binnen ging gaat open. Een halfnaakte man steekt de gang over naar een kleedkamertje. Een tijdje later hoor ik fluitgeluidjes en het rode lampje brandt een aantal keren kort. Er komen steeds meer mensen de houten bankjes bevolken. Sommigen hebben grote enveloppen bij zich. Een paar moedertjes met huilende babies in dekens gewikkeld komen ook aangeslenterd. Als de grote stalen deur weer open gaat komt de zuster met Thandiwe naar buiten. Ook zij gaan een kleedkamertje binnen aan de andere kant van de gang. Nu moeten we wachten tot de foto’s ontwikkeld zijn. Thandiwe heeft een injectie gehad met een contrastrijke vloeistof. Ze is zenuwachtig. Als we een grote enveloppe krijgen moeten we eerst een brief gaan halen bij de Physio. Deze brief kan Thandiwe dan later meenemen naar Emmaus en daar kan ze dan oefeningen gaan doen om haar spieren beter te gebruiken. We rollen het hele ziekenhuis door. De brief wordt snel geregeld. Nu moeten we weer terug naar de dokter want hij wil de x-rays zien. In de wachtruimte ziet ‘Umberto’ ons zitten en hij opent de enveloppe. In het licht van de TL-buizen ziet hij al wat er aan de hand is. De bloeddoorstroming in haar been blijkt niet goed te zijn. Thandiwe zal binnenkort naar een ziekenhuis in Durban moeten gaan. Daar kunnen ze er misschien nog iets aan doen, aldus de dokter. Thandiwe is er niet gerust op… Ze is toch bang voor een tweede amputatie… Na dit gesprek met de arts moeten we weer terug naar de X-ray afdeling want de foto’s moeten op een dvd gebrand worden. We rijden het hospitaal weer door om de dvd te laten maken. Evie is intussen naar de Pharmacie gegaan want Thandiwe heeft weer andere medicijnen voorgeschreven gekregen en hier blijken ook enorme wachtrijen te zijn. Thandiwe die het koud heeft gekregen zet ik neer op een plekje in de zon waar ze zich kan opwarmen. Na drie kwartier wachten komt Evie met een papieren zak met pillen. Snel haal ik de auto op, die buiten het ziekenhuisterrein moest wachten en we rijden weer terug naar Khetany. Deze keer toch minder vrolijk dan de vorige keer… Een uitgeputte Thandiwe leveren we weer netjes af bij haar Jeffrey, die blij is dat ze weer thuis is. Daarna hang ik de groeimeter op, die we tussendoor gemaakt hebben, in de Place Of Safety. De kindertjes die daar zijn willen er meteen gebruik van maken. Ze zijn er enthousiast over!