Maandag 25 april

Zondag even naar Jeffrey en Thandiwe geweest. Jeffrey keek wat helderder uit zijn ogen en Thandiwe leek ook goed gemutst. We waren er tegen 11.30 uur. Het bleek dat ze nog niets hadden gegeten en op zondag zijn de meeste winkels dicht. Een kleine Tuckshop een eindje verder op was wel open. Een winkeltje met de allernoodzakelijkste dingen. Gelukkig hadden ze nog brood en een paar appels en wat bananen. Evie heeft nog een gesprek met ze gehad over hun uitkeringsgeld. “Geef je geld en je pinpas plus code niet aan een ander…!!” Het was al vaker gebeurd dat hun rekening ineens geplunderd was. Zelfs naaste familie bleek niet te vertrouwen…

Op maandag gaan we eerst de grote koelkast op Ekhukhanyeni ophalen. Deze is afgelopen week al leeggehaald dus het lijkt een makkie dat ding op de buggy te leggen. Hij staat nog in de keuken. Als we hem wegschuiven komt er allerlei ongedierte onder vandaan. Een paar dikke torren en wat springbeestjes. Bernard, de man die in de tuin bezig is, wil wel even meesjouwen. Het ding blijkt nl. erg zwaar en we moeten met het gevaarte een trapje van vier treden af. Half voorovergebogen met een zware koelkast in je handen en je kunt niet zien waar het trapje begint… dat is linke soep.. Maar het is gelukkig allemaal goed gegaan. De koelkast hebben we naar Isibani gebracht waar een paar schooljongens wat graag mee wilden helpen om het ding in een storeroom te zetten. Een van de onderwijzers wil de koelkast wel graag hebben evenals Thandi. Maar om schele ogen te voorkomen zal de koelkast verkocht worden bij een garageverkoop… Nu moeten we even naar de bank want we hebben een driekwartbiljet van 100 rand uit een geldautomaat gekregen. Niemand neemt een biljet aan waar een stuk af is. De bank wil het biljet wel ruilen maar dan moet het een bewijs hebben dat het uit hun automaat komt. Het enige dat er op zit is nog maar wat geld pinnen. Het postkantoor is een paar pandjes verderop in de hoofdstraat van Winterton. Het is in Z.A. niet echt gebruikelijk om ansichtkaarten te versturen. De winkeltjes die kaarten verkopen hebben ook meestal geen postzegels. Ik blijf in de auto zitten als Evie even een paar postzegels gaat kopen.. maar het duurt erg lang voor dat ze weer bij de auto verschijnt. In die tussentijd komen er twee mannetjes die wat aan mij willen verkopen. Ze vinden zelf dat ze originele souvernirs verkopen. Een sjofel figuur komt bij m’n raampje staan en hij vindt dat ik minstens één katapult nodig heb. Helaas voor hem zie ik daar het nut niet van in en de man zoekt verder naar andere kooplustigen. Even later zie ik hem zitten in de schaduw met zijn handelswaar over zijn schouder. Het wordt vast een zware dag voor hem. Een andere man verkoopt wandelstokken en met hem doe ik ook geen zaken. Na twintig minuten komt Evie zonder zegels bij de auto. Het duurt haar te lang voor ze wordt geholpen en zoveel klanten waren er niet in het postkantoor… Later blijkt dat er een computerstoring was en er waren klanten die een ID nodig hadden waar ze erg lang op hebben moeten wachten. Bij een printshop heeft Evie nog wat afdrukken laten maken van kalenders waarop, voor de bewoners van Winterton en Khetany belangrijke data staan zoals de clinic days etc. Deze kalenders worden gelamineerd en opgehangen op belangrijke plaatsen in Winterton. Zo krijgt de Pharmacie er bv. ook één, en Isibani, Ekhukhanyeni, de Communityhall etc. Dan is het zo langzamerhand tijd voor ons om naar Isibani te gaan. Het is weer Clinicday. Rond elf uur komen de auto’s weer het erf op rijden met de medicijnen en de files van alle ingeschreven patiënten. Evie houdt zich weer bezig met het verwerken van de medicijngegevens van de mensen, terwijl ik mijn plaats weer inneem bij de weegschaal. Er is een dame die zich niet wil laten wegen en zij maakt wat ophef hierover. Later begrijp ik waarom. Zij is binnen een maand enorm aangekomen. Ook is er iemand die op de weegschaal gaat staan met schoenen aan en een flinke tas over haar schouder. Ze baalt als ik dat niet goed vind. Een klein meisje vindt het super interessant om zich te laten wegen. Ze krijgt er geen genoeg van en ze kijkt gefascineerd met haar grote bruine ogen naar de rode digitale cijfertjes die steeds verspringen als zij zich op de schaal heen en weer beweegt. Dan is het ineens gedaan met de rust in dit lokaal. Er komt een moeder binnen met een jongetje van ongeveer vijf jaar. Maar dit mannetje zet het op een krijsen als hij zich moet laten wegen. In alle rust laat ik hem zien dat er niks gebeurt als je op de schaal gaat staan maar het helpt niet. Alle ogen zijn op ons gericht en er zitten op dat moment ongeveer veertig mensen op hun medicijnen te wachten. Ook Ncami krijgt het jongetje niet rustig. Dan zet ik moeder met het jochie in haar armen maar samen op de weegschaal. Met een eenvoudig aftreksommetje kom ik zo toch aan het gewicht van het schreeuwertje en kan dit getal in het beduimelde boekje van de kleine geschreven worden. Rond 13.30 uur wordt het erg rustig. De meeste mensen hebben hun medicamenten opgehaald en Evie en ik kunnen nu naar de communityhall gaan om daar de laatste blinds op te hangen. We hebben nu een goed boortje bij ons en de klus is snel geklaard. Als Sofi later komt kijken is ze er erg blij mee. Dan horen we dat het huisje van Thandiwe zonder stroom zit. Stroom werkt bij veel inwoners van Khetany net als beltegoed. Als het op is moet je nieuw gaan kopen. Dit doen we voor haar bij de Dessai. Als we Mija van de school hebben gehaald rijden we naar de Spar om daar nog wat boodschappen te gaan halen. Het mag toch niet gebeuren dat we zonder wijn komen te zitten, of bier…

Dinsdag 26 april

Als we gewekt worden is het bewolkt. Het Saskobrood dat we eten doet ons verlangen naar de heerlijke Zaanse snijder van thuis... We dieselen weer het erf af en ik kijk of ik de Kingfishers zie die vlakbij Sofi’s huis wonen. Deze, op ijsvogeltjes lijkende beestjes, heb ik een paar keer op een hoge paal zien zitten. Helaas had ik toen mijn camera niet in de aanslag. Die ochtend is er een belangrijke wielerronde door Winterton gekomen. Wij zien er alleen de laatste stuiptrekkingen van. Er staan hier en daar nog wat auto’s met zwaailichten aan, die het verkeer in goede banen hebben moeten leiden, wat campers met fietsendragers achterop. Later hoorden we dat het peleton door een kudde overstekende koeien hinder heeft ondervonden… Vandaag gaan we naar de Mill. Sofi heeft meel gedoneerd gekregen. Het is zoveel dat Isibani dat niet zo snel kan verwerken. We gaan met onze buggy maismeel ophalen om dat naar de Dessai te brengen. Gisteren hebben we een hele flinke lading op Isibani afgeleverd. De banden van de auto moesten op extra spanning worden gebracht. We verplaatsen nu nog ruim drie ton aan meel. Je kunt aan het stuur goed merken dat de auto heel zwaar beladen is. Bij de Dessai krijg ik een papier met daarop het aantal zakken van 25 kg per stuk. Eén zak wil de Dessai niet hebben omdat daar een klein gaatje in zit. In totaal heeft Dessai 126 zakken meel geleverd gekregen. Sofi zal voor de verdere financiële afwerking zorgen. Na ons meelavontuur gaat het ‘gewone leven’ weer verder. Xoli en Bongiwe , beiden zijn socialworkers, hebben vervoer nodig om hun homevisits te doen in de buurt van Spioenkop en bij verschillende farms en daarna doe ik met Cindy nog wat homevisits in het hoger gelegen gedeelte van Khethany. Als we weer in onze rondavel zijn maak ik met wat houtrestmateriaal dat ik in de schuur vind een groeimeter voor de Place of Safety. Evie had een aantal stickers uit Nederland meegenomen die daarbij goed van pas komen. Miya en haar vriendinnetje die vanavond blijft logeren in Sofi’s huis hebben we eerst van school gehaald en we hebben nog wat boodschapjes in huis gehaald. Bij de Spar hebben de dames uitgezocht wat ze voor het avondeten wilden hebben. Pies met een vulling van kip piri piri, en pies met een of andere baconvulling. Wat groente erbij en wat sla. De pies hoeven we alleen nog maar af te bakken in de oven en deze keer zijn we snel klaar met het avondeten. En de smaak?? Boven verwachting!!