Donderdag 21 april

Ladysmith!

Met een bescheiden pingeltje worden we om kwart over vijf gewekt door een van onze telefoontjes. Vijf minuten later is de waterkoker aan het borrelen en een paar boterhammen zitten zich in de broodrooster op te warmen. Er is veel bewolking. Onder de douche wassen we onze slaperigheid weg en we zijn, na een pover ontbijtje, klaar voor de nieuwe dag. Om 6.45 uur, na eerst benzine te hebben getankt, zijn we bij Thandiwe. Zij zit al klaar. Een buurman gaat ook mee om haar gezelschap te houden. Deze man is al eerder met mij meegereden en ik hoorde gisteren dat hij sinds kort uit de gevangenis is ontslagen. Tijdens de reis naar Ladysmith zit hij gezellig met zijn buurvrouw te keuvelen. We zien een pracht van een regenboog die bijna helemaal rond is. Wij rijden later van de bui af. Het is een geweldig gezicht, aan de voorkant schijnt de zon maar in het achteruitkijkspiegeltje zie ik een pikdonkere lucht. Er is nog weinig verkeer op de weg en we schieten goed op. Onze tom tom verricht zijn taak prima. Hij leidt ons linea recta naar het hospitaal. Bij de ingang stappen de drie medereizigers uit en Thandiwe hinkelt met haar looprek, begeleid door Evie en de buurman, naar binnen. In deze ‘ontvangsthal’ wachten al heel veel mensen. Thandiwe krijgt een sticker op haar pols geplakt waar met viltstift een nummer op geschreven staat. Ze heeft nummer 39. (de vorige keer kreeg ze nummer 42, en toen kwam ze de hele dag niet aan de beurt…) De auto mag ik niet op het ziekenhuisterrein stallen dus ik zoek een plek voor hem vlak in de buurt. Als ik weer terug ben zie ik een eindje verder het drietal zitten. Thandiwe heeft er dan al een suikerprik sessie op zitten. Dan komt er een gezette zuster, ik denk met een ochtendhumeur, en zij zegt dat het nummer van Thandiwe niet meer geldig is. Ze haalt het van haar pols en zegt dat ze een ander nummer krijgt… Een tijdje later komt zij met een stickervel een deur uit schommelen en ze krijgt nu nummer 11. Navraag leert ons dat patiënten die eerder onverrichter zaken huiswaarts moeten, nu voorrang krijgen. Nu schijnt het gebruikelijk te zijn dat de dokters pas na tien uur voor al deze wachtenden beschikbaar zijn. Zij doen eerst hun ronde in het hospitaal. Evie en ik hebben dus ruim de tijd om even de stad in te gaan. Thandiwe heeft mijn telefoonnummer dus als ze eerder geholpen wordt zal ze ons bellen want we willen wel graag weten wat de chirurg over haar zwarte tenen te vertellen heeft. We zijn net in ’The Oval’, het winkelcentrum van Ladysmith of mijn telefoon gaat. “De dokters zijn begonnen!”. Het is nog geen negen uur. Wij rijden snel weer naar het ziekenhuis en Evie rent naar binnen terwijl ik weer een parkeerplaats zoek. Weer in de wachtruimte aangekomen zie ik Evie en Thandiwe niet meer. Ze zijn behandelkamer nummer 6 ingegaan denk ik. Nu heb ik alle tijd om eens rond te kijken. Aan de muur hangt een lawaaiige tv. Een luidspreker schalt voortdurend allerlei mededelingen in het rond. Een bonte verzameling van allerlei mensen zit te wachten en verwisselt steeds van plaats. Er zijn kleine kinderen bij maar ook ouden van dagen, mensen met schouderhoge houten krukken, hele magere mannetjes in rolstoelen, maar ook een paar hele mooie meiden. Er komt een man naar me toegelopen en hij geeft me een hand. “Hi chief!” zegt hij en hij loopt weer verder. Ik zie welgeteld twee blanken in de rij zitten, en die rij is erg lang. Kindergekrijs komt uit een van de behandelkamers. Een man in een oranje outfit zoekt ook een plaatsje in de wachtrij. Hij is geketend. Twee stevige politieagenten begeleiden hem. Dan zie ik Evie en Thandiwe uit kamer 6 komen. Ze kijken niet somber! De arts heeft gezegd dat hij er alles aan gaat doen om amputatie te voorkomen. Thandiwe moet wel regelmatig op controle komen. Met een goed medicijnbeleid kan het weer helemaal goed komen. Nadat er een behoorlijke hoeveelheid bloed is afgetapt, moeten we alleen nog even naar de Pharmacie om medicijnen voor haar op te halen. Het is nu 9.30 uur. Je moet een trapje van vijf treden op om in de Pharmacie te komen. De buurman en Evie gaan naar boven en Thandiwe en ik zoeken een vrij stoeltje bij de trap. Als haar naam wordt omgeroepen staan de medicijnen voor haar klaar. Maar haar naam horen we na een kwartier niet, na een half uur ook niet… pas na een uur klinkt haar naam door de speaker. Tegen elf uur zit iedereen weer in de auto. Nu hebben we tijd om ons op een lekkere kop koffie te trakteren. Je kunt aan Thandiwe zien dat er een last van haar schouders is afgevallen. We genieten alle vier van de koffie en het stuk worteltaart! Dan verlaten we de Coffeshop. In een grote witte 4x4 Landcruiser zitten de twee agenten die ik in het ziekenhuis ook heb gezien. Zij herkennen de buurman en ze maken een kort praatje… De terugweg naar Khethani gaat voorspoedig. Er staat wel erg veel wind. Zelfs op een recht stuk weg moet je flink sturen… Als we bij haar huisje zijn dragen de buurman en ik Thandiwe haar huisje in. Ze is blij dat ze weer thuis is. Jeffrey steekt zijn hand op als hij ons ziet. Speeksel loopt uit zijn mond. Melissa, de kleindochter, gaat de kleren die Jeffrey aan heeft vanmiddag uitwassen. Het zijn nog dezelfde kleren die hij geleend heeft van Emmaus, en die moeten morgen weer naar dit hospitaal teruggebracht worden. Evie en ik rijden even later naar Isibani. We vertellen wat we in Ladysmith hebben beleefd aan Cindy. Zij heeft nog veel ‘paperwork’ en geen tijd voor homevisits. Thandi is druk bezig met allerlei zaken op Ekhukanyeni. Daar staat de nieuwe koelkast die we daar aansluiten. De oude ruimen we leeg want die moet weg want deze is versleten. Hebben we nu tijd voor de blinds in het Communitycentre? Ja! Maar het hek er omheen is afgesloten. Morgen is er weer een dag.