Woensdag 20 april

In de nieuwe Communityhall, die bijna klaar is, krijgt Isibani een kamer waar eenvoudige medische handelingen verricht gaan worden en medicijnen verstrekt worden. Het is de bedoeling dat daar luxaflexen worden opgehangen en ik mag dat gaan doen. Misschien hebben we er vandaag tijd voor. Sofi heeft de blinds al gekocht, dit keer wel de goede maat. Na het ochtendlied op Isibani worden er nog wat taken uitgedeeld. Ncami komt binnen en ze zegt dat ze naar de Countryclub moet want daar is Trish en die heeft haar Files… en die heeft ze nodig want ze moet voor haar studie naar een workshop in een schooltje in Khethani. Ze loopt al wat zenuwachtig heen en weer te sloffen en ze wacht tot ik haar daar breng met de auto maar wij hebben nog e.e.a. te bespreken met Sofi dus het loopt iets uit. Maar als we bij de Countryclub aankomen blijkt dat Trish de files niet bij zich heeft. Ncami is even in mineur en zit met haar handen in het haar… Wat nu?... Dan gaat ze maar zonder die files. Kan zij het helpen dat Trish de files niet bij zich heeft??? Ik denk het wel. Ze had haar spullen van te voren goed moeten regelen en plannen. Maar dat is niet het sterkste punt van de mensen hier… Er moeten twee mensen naar Emmaus gebracht. Dat zijn Stabiso die naar de tandarts moet en iemand, die een dokter moet bezoeken in het ziekenhuis. Deze man spreekt geen enkel woord engels. In Emmaus moet gevraagd worden naar de baby en naar Jeffrey. In Khethani, bij Thandiwe, zijn medicijnen die hij, zolang hij in het ziekenhuis is, moet blijven innemen. Afgelopen maandag moest Jeffrey voor een scan naar Ladysmith… Hier blijkt hij niet te zijn geweest. Er moet aan de ‘ward’ gevraagd worden waarom dit niet door is gegaan en zo zijn er nog meer dingen waarnaar geïnformeerd moet worden. Evie en ik gaan met de mannen naar het hospitaal want Sofi heeft een belangrijke vergadering. Stabiso is erg zenuwachtig voor de tandarts. Als we bij het hek komen van Emmaus speelt zich het gebruikelijke ritueel zich weer af. De auto wordt nagekeken en er wordt gevraagd of we een laptop of iets dergelijks bij ons hebben. Dit keer is dat het geval. Een formulier moet hiervoor worden ingevuld. De rolstoel van Stabiso ligt in de achterbak van de wagen. Hier wordt niets over gezegd of gevraagd. We rijden door naar de ingang van de O.P.D. en de mannen mogen zich gaan laten inschrijven bij de eerste balie. Stabiso die erg moeilijk praat helpt zich uitstekend door gebruik te maken van zijn telefoontje. Zijn naam en telefoonnummers kan hij zo gemakkelijk aan de dame achter het loket doorgeven. Het is druk in Emmaus want hier zitten al heel wat mensen te wachten. Gelukkig is de rij voor de tandarts niet zo groot. Ik blijf bij Stabiso en Evie gaat op zoek naar de baby. Ik schuif voor Stabiso steeds een stoel op totdat hij aan de beurt is. De dentist is een Indische meneer die kort van stof is. Stabiso kan in de rolstoel blijven zitten en een lamp wordt naar zijn gezicht toegedraaid. De tandarts kijkt kort in zijn mond en zegt dat de boel aan een grote schoonmaak toe is… maar dat duurt lang en daar heeft hij vandaag beslist geen tijd voor. Stabiso’s achterste kiezen staan wat dicht op elkaar en dat kan wat pijn veroorzaken. Hiervoor krijgt hij wat medicijnen en antibiotica die we halen bij de Pharmacie… en daar zit een enorme rij mensen op medicamenten te wachten. We moeten een nieuwe afspraak maken voor de schoonmaak van zijn gebit… Dit staat nu gepland op aanstaande vrijdag om 11 uur. Als we naar de grote wachtkamer lopen is Evie al terug. Met de baby gaat het ietsje beter, maar de moeder van de baby is nors en weinig benaderbaar. De andere man zit ook al op ons te wachten… maar we zijn nog niet klaar. Ik moet nog naar Jeffrey. Wij willen graag weten hoe het met hem gaat en hij moet zijn medicijnen hebben. Deze heb ik in een papieren zak bij me. Evie blijft nu bij Stabiso. Ik loop buitenom naar de andere kant van Emmaus. Dan is het toch handig als je al aardig de weg weet in dit gebouwencomplex. Het zaaltje waar Jeffrey ligt heb ik snel gevonden en een zuster in een spierwit uniform zit achter een tafel. Ze kijkt me vragend aan. Ik maak me bekend en vraag hoe het met onze patiënt is. “Wij geven geen informatie over onze zieken aan vreemden”. Het kost me heel wat moeite om toch wat vragen te kunnen stellen. Op de vraag waarom Jeffrey niet naar Ladysmith is geweest weet de zuster geen antwoord te geven. Ze kijkt in zijn dossier en zegt dat er niets geschreven staat over een te maken scan in Ladysmith. Even later zegt ze dat Jeffrey ontslagen is en dat hij naar huis moet. Hier sta ik wel even van te kijken. Ik ga naar hem toe en ik probeer wat met hem te praten maar hij kijkt mij nauwelijks aan. Hij blijft maar naar de deur staren. Hij wil wel zijn rolstoel hebben. Ik ga Evie inlichten over mijn ervaringen en dan gaan we hem maar op halen om mee te nemen naar Khethani. Ik vind een rolstoel van het ziekenhuis en loop daarmee weer naar Jeffrey. Evie loopt mee. De andere mannen hebben we bij de ingang van O.P.D. geparkeerd. De zuster zit nog op haar plekkie achter de tafel als ze me met de rolstoel ziet aankomen. “Maar je kunt hem nu niet meenemen hoor… hij heeft helemaal geen kleren”. Dat klopt. De kleding die hij aan had toen we naar het ziekenhuis gingen hebben we in een plastic zak mee naar Thandiwe genomen om uit te laten wassen. Na heel wat heen en weer gepraat gaat de zuster op zoek naar wat kleren die Jeffrey even mag lenen. Dan kleedt ze hem aan en hij mag mee met ons. Maar met de rolstoel kom ik niet bij zijn bed en Jeffrey kan geen meter lopen. Dan worden er bedden met patiënten aan de kant geschoven. Er moeten zes mannen en een mappenkast verschoven worden voor Jeffrey in zijn rolstoel kan plaatsnemen. Met wat gebots, wring ik de rolstoel weer naar de deur en dan zijn we buiten… Jeffrey kan naar huis!!! Oh nee, nog niet. We moeten nog even een afspraak maken voor de fysio… Als ik met hem daar naar binnen rijd, zit er een aantal mensen te wachten… Maar er is toch een bereidwillige fysiotherapeute die voor ons de afspraak maakt. Vrijdag 22 april om 9.00 uur wordt Jeffrey daar verwacht. Bij het hek moeten we weer stoppen. Het handschoenenkastje wordt nagekeken en er wordt weer onder de stoelen gevoeld. Dan vraagt één van de in het rood geklede securitymensen : “Hoe komt u aan die rolstoel die achterin ligt?” We vertellen dat die van Stabiso is. Gelukkig gaan ze er niet moeilijk over doen en we mogen door het hek. Snel rijden we naar Khethani want Jeffrey is zeker nog niet van zijn incontinentieprobleem af. Zonder problemen leveren we Dhr. Couch af op zijn thuisadres. Thandiwe is blij dat hij er weer is, maar het geeft ook nieuwe problemen. Thandiwe kan moeilijk voor haar man zorgen. Zij heeft zelf ook de nodige dingen te verwerken en op hun kleindochter kunnen ze niet rekenen… Hierna hebben we nog een uurtje om de blinds op te hangen in het Communitycentre. Maar, dat zit niet mee… Het boortje dat ik moet gebruiken loopt roodgloeiend aan. Om kracht op de boormachine te zetten wil ik graag op een stoel staan. Maar de stoelen die daar staan zijn van slechte kwaliteit. Ik tel later 51 stoelen die krom of kapot zijn. Gelukkig is Evie erbij om de stoel en mij te ondersteunen. Binnen één uur hangt er één luxaflex… Om vier uur sluit het gebouw en moeten we verdwijnen. Een andere keer doen we de andere twee blinds. Maar dan wel met een nieuw boortje. Wat gaan we morgen doen?? Met Thandiwe weer naar Ladysmith… maar dit keer gaan we heel vroeg. De wekker staat op half zes…