Een nieuwe werkweek…

Ik zit nu op het bed met een kussen in m’n rug in de rondavel. De laptop op mijn benen. Er is een stevig onweer op komst en in de verte zie je de lichtflitsen steeds dichterbij komen. Zo nu en dan een roffel in de verte… maar ik ben bang dat het niet bij roffeltjes blijft.

Op zaterdag gaan we naar Ladysmith . Bij de ‘Game ‘vragen we weer prijsopgave voor een vriezer en een koelkast. Ditmaal voor een grotere vriezer… Daaraan vooraf zijn we bij Thandiwe wezen kijken. Zij had opgebeld en ze was erg ongerust over Jeffrey die in het ziekenhuis ligt. Hij zou geen eten hebben gekregen en of wij met haar daar wat eten willen brengen. Als we bij haar aankomen zien we een wat nerveuze Thandiwe, voor haar doen ziet ze bleekjes. We denken dat het goed is om eerst met Cindy te overleggen voor we in de auto stappen. Na telefonisch contact met Cindy is de onrust wat geweken. Thandiwe wil graag weten hoe het nu met haar man gaat. Een optie is: bellen met Emmaaus. Maar ze heeft geen airtime voor haar telefoon. Dat hebben we snel opgelost en ze belt. Jeffrey heeft net zijn ontbijt gehad en maakt het naar omstandigheden goed aldus het ziekenhuis. Thandiwe is gerustgesteld en wij kunnen aan ons weekend beginnen.

Maandag zijn we weer vroeg op Isibani. Er worden wat wetenswaardigheden uitgewisseld van afgelopen vrijdag en er worden wat plannen voor komende week op het grote bord geschreven. Dan zien we dat de baby waarmee het niet zo goed ging arriveert met haar moeder en oma. Gelukkig hebben ze het dringende advies om naar de dokter te gaan opgevolgd. Op maandag worden er op Isibani medicijnen uitgedeeld en dan is het er altijd druk. Cindy of een andere caretaker kan niet mee. Evie en ik nemen op ons om de baby naar Emmaus te brengen waar een dokter de baby kan onderzoeken. We gaan met de buggy. Als de moeder, die 17 jaar is, haar tweede kind laat zien aan de nurse die het kleine meisje weegt en de lengte ervan opmeet kijkt ze bedenkelijk. In het groeiboekje staat dat ze de laatste keer 5.2kg op de weegschaal zette. Nu is het 3.9 kg. Het meisje is erg mager. Dat zie je pas goed als ze haar kleertjes uit heeft. Ook haar bloeddruk wordt gemeten en haar bloed wordt onderzocht via een klein prikje in de hiel. “Ga maar gauw naar de dokter” zegt de nurse.. “ik hoop niet dat het te laat is..” We worden bij de kinderarts snel geholpen. Het kindje is ernstig ondervoed. Als de dokters even weg zijn geeft de moeder haar een fles. Maar dat mag niet meer van de arts. “Nu krijgt ze ons voedsel” en allerlei naalden en slangetjes worden klaargelegd om de kleine aan het infuus te leggen. De baby zal minstens twee tot drie weken in Emmaus moeten blijven. Ook de moeder mag overnachten in het hospitaal. Hier hebben de moeder en de grootmoeder toch niet op gerekend en bij beiden komen de waterlanders naar voren. Met Granny gaan we weer naar Isibani. Voor het baby’tje moeten wat kleertjes, luiers ed worden opgehaald en de moeder heeft ook van alles nodig om de nachten in Emmaus door te komen. Later brengen we de oma en het driejarige zusje van de baby die ook is meegereden weer naar huis voorzien van een voedselpakket. Het gezin had het hele weekeinde zonder eten gezeten. Weer terug op Isibani horen we dat een groot deel van Khetani weer eens zonder water zit. Ook Ekhukanhyeni , waar morgen eten gekookt moet worden voor heel veel mensen. Op Isibani is (nog) wel water. Daar is een buitenkraan maar die lekt aan alle kanten. Met behulp van jerrycans en grote emmers met een deksel, die we o.a. op POS en bij Cindy’s huis hebben opgehaald kunnen we bij verschillende adressen en natuurlijk bij het ‘nieuwe Isibani’ water brengen. Onderweg zien we heel wat mensen met karretjes en kruiwagens lopen met daarop emmers met en zonder water.

Nadat we het nodige water hier en daar afgeleverd hebben, is de dag al voor een groot deel voorbij en is het eigenlijk te laat om nog een keer naar Emmaus te rijden om de spullen die we voor moeder en baby inmiddels in de auto hebben liggen, af te geven. Maar we hebben nog een klusje: de blinds in het nieuwe health centrum. Door alle drukte is het er niet van gekomen om ons daar te introduceren dus maar op de gok er naar toe, we hoeven uiteindelijk alleen de ramen maar op te meten. Maar er is niemand aanwezig en wij kunnen op ons gemak de maten opnemen.

Gelukkig maar want later bleek dat de reeds aangeschafte “blinds” de verkeerde maat hebben. Maar morgen staat er weer een trip naar Ladysmith op het programma, Thandiwe moet met haar zwarte tenen naar het ziekenhuis. Gezien de te verwachten lange wachtrijen zal daar ongetwijfeld tijd zijn om de blinds te ruilen.

Dan blijkt dat er een patiënt ontslagen is uit Emmaus maar dat zij geen vervoer naar Kethany heeft. Gelukkig komt op dat moment Hlo thuis en hij is bereid om nog even naar Emmaus te rijden, de patiënt te halen en neemt gelijk de spullen voor moeder en baby mee.

Om vier uur halen we Mija van school en later vinden wij het weer onze beurt om te koken (tagliatella met champignon roomsaus).

Tegen de tijd dat we bijna alles achter de kiezen hebben, belt Lindi. Erg leuk dat ze het gesprek vooral in het Nederlands probeert te doen. Ze zijn bezig om te bekijken of het mogelijk is met één auto onze kant op te komen maar morgen horen we meer.

Als Evie tegen het naar bed gaan, onder de douche staat, komt ze tot de ontdekking dat het waterstraaltje wel heel erg dun is geworden…