Woensdag 13 april

Waarom plannen maken???

We zijn allebei al wakker voordat we de wekkertjes horen. Om 6.30 uur staan we naast het bed. Eerst even heet water maken voor de oploskoffie en dan onder de douche. Sofie gaat eerst Miya haar dochtertje naar school brengen en daarna gaat ze voor een paar dagen naar een conferentie in Jo’burg. Zaterdag is ze weer terug. Miya gaat logeren bij bekenden, Doong zit op een internaat en Cloë gaat zijn eigen gang dus daar hebben we geen omkijken naar. Vandaag gaan we vier zonweringen ophangen op Ekhukanyeni. De schroeven, pluggen en houten balkjes liggen reeds in ons autootje. Eerst om acht uur nog even naar Isibani en dan aan het werk. Het is nog vroeg dus we hebben voorlopig geen last van de warmte en Evie kan me weer mooi assisteren. Vóór Sofi vertrekt komt ze even naar ons toe. “Jeffrey is naar het ziekenhuis gebracht want vannacht had hij iets dat sterk lijkt op epilleptische aanvallen… Het ziet er niet goed uit…” Daar schrikken we van! Hij is in ieder geval in Emmaus… Tegen acht uur zijn we op Isibani. In het kantoortje zijn aanwezig: Cindy, Ncami en twee mannen die we al eens eerder hebben gezien. Eén is een hele grote jonge vent met een opmerkelijk klein hoofd dat enigszins scheef staat. Hij komt naar ons toe en omhelst ons alsof we hem al jaren kennen. Hij heeft een karretje voor de deur staan van bruinrood geverfd hout. Er zitten kleine wieltjes onder die aanlopen als hij ermee rijdt. Met de lange staaf aan de voorkant ervan trekt hij het voertuigje voort. De andere oudere man zit te wachten. Waarop weet ik niet. Ik denk dat hij het gewoon gezellig vindt op Isibani. Er is weinig te vergaderen vandaag. Er wordt ook niet gezongen maar er wordt wel gebeden. Dan gaat een telefoon. Thandiwe, de vrouw van Jeffrey moet naar Emmaus gebracht worden want twee tenen van haar enige voet beginnen zwart te worden. Het zit de familie Couch niet echt mee!! Cindy gaat mee en er is nog een dame die ook naar Emmaus moet. Nu heb ik toch een andere auto nodig en ik rijd naar huis om ons wagentje om te ruilen voor de buggy. Even later diesel ik naar Thandiwe. Evie is bij haar om wat papieren e.d. voor haar op te zoeken. Zonder de juiste papieren wordt je niet geholpen in het ziekenhuis. Met haar looprek strompelt mevrouw naar de auto en met onze hulp stapt ze in. De andere dame is al op Isibani ingestapt. Haar krukken liggen al in de open laadbak waar nu het looprek van Thandiwe gezellig bij komt liggen. Evie brengen we naar de POS. Cindy doet nog even een boodschapje voor Thadiwe. Ze heeft airtime nodig voor haar telefoon voor het bedrag van 10 rand. Met vier personen rijden we naar Emmaus. Als we bij het hek van het ziekenhuis aankomen moeten we stoppen. Er worden wat vragen gesteld die Cindy beantwoordt. Dan moet ze uitstappen en iemand van de bewaking kijkt onder de voorstoel en in het handschoenenkastje. Baba, the driver, ik dus, mag blijven zitten. Het grote hek kraakt open en ik mag het terrein op rijden naar boven waar de ingang is. Daar stappen de dames uit en ik parkeer de buggy een eind verder. Het is nu minder druk in de wachtkamer dan toen ik er de eerste keer was met o.a. Jeffrey. Thandiwe krijgt een grote enveloppe in haar handen geduwd waar haar dossier in zit. We kunnen al snel doorlopen om haar bloeddruk te laten meten. Cindy is intussen met Jane naar een dokter op zoek. Later komen we in spreekkamer 4 waar een dokter zit in een auberginekleurige outfit. Het is een gezet dametje die allerlei vragen stelt aan Thandiwe. Haar bloeddruk blijkt aan de hoge kant en de dokter geeft haar twee pilletjes en om 10.45 uur moet Thandiwe zich weer bij haar melden. In die tussentijd kunnen we misschien bij Jeffrey kijken want we weten nog niet hoe het met hem gaat en Thandiwe is aardig zenuwachtig. We kruisen het hele gebouw door en bij een wit gebouw vragen we waar we moeten zijn. Nog een gangetje naar beneden en dan kunnen we ons melden. Er zitten twee dames op gammele stoelen aan een soort ouderwetse keukentafel. Vragend kijken ze mij aan maar Thandiwe kan prima haar eigen woordje doen. Er wordt een formulier gepakt en dat wordt helemaal ingevuld voor we naar Jeffrey mogen. Ik duw de rolstoel nog een deur door en kom in een ziekenzaaltje waar ongeveer 10 mannen liggen. Met de rolstoel kan ik Thandi niet bij Jeffrey brengen want de bedden staan daarvoor te dicht bij elkaar. Het ruikt daar niet fris. Er zitten gaten in de lakens van de bedden . Op de grond bevinden zich grote vlekken. Een patiënt kijkt wazig voor zich uit en wiebelt met zijn hoofd heen en weer. Een andere kijkt naar mij alsof hij nog nooit een blanke heeft gezien. Jeffrey ligt precies in het midden, hij heeft zijn ogen dicht. Thandiwe strompelt met mijn ondersteuning naar Jeffrey en ze streelt hem over zijn haar. Hij slaapt en ook al roept zijn vrouw hem, hij wordt niet wakker. Thandiwe doet wat balsem uit een klein potje op Jeffreys lippen. Cindy is er nu ook bij gekomen maar ook Cindy krijgt Jeffrey niet wakker. ‘Let’s pray” zegt Cindy en zij en Thandiwe prevelen tegelijkertijd een gebed. Daarna vertrekken we weer naar de wachtkamer want het is bijna 10.45 uur. Maar onze aubergine dokter is er niet… Gelukkig is er in spreekkamer 2 nog een dokter. Een oudere dame met loshangend haar. Ze maakt op mij een wat sjofele indruk. Ik duw Thandi haar spreekkamer in maar we mogen nog niet naar binnen want de dokter ‘is having her tea” Dan vertel ik haar dat we om 10.45 uur geholpen zouden worden… we mogen naar binnen. De dokter neemt het hele dossier van Thandiwe door en maakt aantekeningen van de antwoorden die Thandiwe geeft op haar vragen. Haar bloeddruk moet weer worden gemeten en haar bloedsuiker moet worden getest. Voor alle zekerheid moet ze toch ook maar een röntgenfoto laten maken ivm met eventuele tb. Dit gaat gelukkig allemaal snel en met een enorme enveloppe gaan we weer naar de dokter. De wachtrij voor deze arts is aardig aangegroeid maar wij hebben voorrang. Dan komen haar tenen aan de beurt. De arts kijkt bedenkelijk en zegt: “hier moet toch een chirurg naar kijken. Ik maak voor u een afspraak voor het ziekenhuis in Ladysmith” een lange brief wordt geschreven en die gaat in het dossier. Bij de Pharmacie van Emmaus krijgen we voor haar een grote papieren zak medicijnen mee. Volgende week dinsdag om 6.30 uur moet Thandiwe zich in Emmaus melden. Vandaar wordt ze naar Ladysmith gebracht. Onze andere patiënte Jane is ook bijna klaar. Cindy moet voor haar ook nog medicijnen halen en dan kunnen we in een goed door de zon opgewarmde wagen onze rit naar huis weer beginnen. Bij het hek wordt de hele auto weer nagekeken door de security en twintig minuten later zijn we op Isibani en een paar minuutjes later brengen we de patiënten naar hun huisje. Cindy wil Thandiwe nog helpen met wat kleding uitwassen maar er blijkt weer geen water te zijn…

Weer op Isibani zegt Cindy tegen mij: “Nu heb je vanmiddag vrij en kan je lekker gaan lunchen” Ik vraag nog of ze geen homevisits wil doen… Ja ze moet er nog één, maar dat kan ook morgen… ‘ wat mij betreft kan het ook vanmiddag, ik ben er toch” zeg ik. We gaan eerst maar wat eten en dan weer in de auto naar een patiënt die Cindy nog niet eerder heeft bezocht. Het is een man die kanker heeft. Het ziekenhuis heeft hem ontslagen. Deze man woont vlak bij Spioenkop. Met de auto is zijn huisje niet te bereiken. We zetten de auto aan de kant van de weg en lopen door een stuk land waar veel bruin rundvee graast. Er lopen stieren bij met hoorns van wel veertig cm lang. Sommigen kijken ons nieuwsgierig aan. Ik loop met sandalen door het gras… uitkijken dus! We komen bij een paar kleine goed uitziende mudhouses. Ook hier is een hond die goed in de gaten gehouden moet worden. Cindy is bang voor het beest. Onze patiënt ligt in een rondavel die keurig is aangeveegd. Er staat een houten bankje zonder leuning en twee kunststof stoelen. Op de grond ligt een oude gore kapokmatras met daarop, onder een paar vieze dekens de zieke grijzende man. Praten doet hij nauwelijks. Er zitten vliegen op zijn hoofd. Een vrouw, ik denk een dochter, praat met Cindy. Als Cindy de dekens voorzichtig weghaalt zien we een enorm gapende wond in de lies van de man. Vliegen komen er op af… Cindy voert de man een paar hapjes eten (gekookte aardappels met rijst.. er lag ook vette worst bij.) en geeft hem wat water. Dan gaat Cindy voor in gebed. Het is een lang gebed. Meer kunnen we niet doen voor deze man. Bedrukt verlaten we de rondavel en lopen naar de auto. Voor morgen maar geen plannen maken… het loopt toch anders dan je plant…