Maandag 11 april

Clinic Day

Zondag is een rustige dag. Zoals elke dag zijn we bijtijds wakker. De zon brengt zijn stralen al vroeg over het landschap en langzamerhand wordt het steeds warmer. Voor onze rondavel eten we wat crackers met tomaat en het laatste plakje plakham. Een grote beker oploskoffie rondt dit feestontbijt af. De e-reader voldoet prima want we kunnen uit honderden boeken eentje uitzoeken. Ik lees nu boeken waar ik voorheen nooit aan toekwam. Rond elf uur loopt de temperatuur tegen de dertig graden. Evie is een echte zonaanbidster.. welnu, hier komt ze aan haar trekken! Ik mag graag een plekje in de schaduw zoeken… De urinaal moet nog naar Jeffrey worden gebracht. Dat gaan we maar even doen. Onze Spark staat in de pieke zon maar gelukkig doet zijn airco het goed. We rijden richting Winterton langs een land waar tientallen kleine koeien op grazen en tussen en soms op die dieren lopen witte reigerachtige vogels. Het boekje “ Voëls van Suider Afrika” vertelt me dat het ‘Veereiers of bosluisvoëls’ zijn. De beschrijving in dit boekje klopt precies met wat we zien. In de volksmond worden deze vogels ook wel ‘Tickbirds’genoemd. Jeffrey en zijn vrouw zijn thuis. De kleinkinderen zijn naar de kerk. De oudste kleindochter is vijftien jaar en in verwachting… Ik geef de fles aan Jeffrey. Het is een groene plastic fles met een flinke opening met een dekseltje. Jeffrey zegt er gebruik van te gaan maken. Evie geeft mevrouw een sieraad dat ze eens kreeg bij de bestelling van wat make-up artikelen. Mevrouw is er echt blij mee en haar ogen twinkelen en ook Jeffrey mompelt met zijn zware stem: “Bautiful.. beautiful…” Dan horen we van hen dat ze al een paar dagen geen water uit de kraan krijgen. Gelukkig is de Spar nog open zodat we snel een fles met vijf liter goed drinkwater voor hen kunnen kopen. Dan rijden we weer naar huis en hangen we weer boven ons boek. Toch wel eens lekker zo’n luie dag. Die middag is er wat onenigheid tussen Sofie en haar jongste zoon Doong en bij het avondeten merken we duidelijk dat er een wat gespannen sfeertje hangt.

Maandag is het Clinicday op Isibani. Bij een boom op het terrein kunnen moeders hun babies laten onderzoeken en wegen. Een unster hangt aan een tak van een boom en daar hangt een tuigje aan waar de babies in ‘opgehangen’ kunnen worden om zo het gewicht af te kunnen lezen. Het is een prachtig gezicht als je dat ziet. Ook komen er twee auto’s met een verpleegkundige het terrein op rijden en men houdt daarin spreekuur. De wachtrijen worden naarmate de dag vordert, steeds langer. Er worden er medicijnen tegen o.a. HIV ( en aids) uitgedeeld in een van de andere lokalen en daar kan men ze zich ook laten wegen. Ik heb me die dag hoofdzakelijk met het wegen van mensen beziggehouden. Zowel kleine kinderen als volwassenen komen bij mij op de weegschaal staan . Iedereen heeft een ‘boekje’ bij zich waarin het resultaat moet worden opgetekend en soms is het een heel gezoek waar e.e.a genoteerd kan worden want niet alle boekjes zijn identiek. Een mevrouw komt bij me, gekleed in een wijde bloemetjesjurk. Ze gooit iets bruins op tafel. Dat moet het boekje zijn waarin ik haar gewicht moet schrijven. Je hebt echt geen boter nodig als je dit schriftje zou willen bakken…. De mensen laten hun bloeddruk meten en dat gebeurt in het kerkgebouw door Cindy. Ook daar is het erg druk. Dan komt Ncami bij me en ze vraagt of ik even naar Cindy toe wil gaan. Ik wurm me tussen de mensen door die daar zitten en staan te wachten. Ik denk dat ik moet gaan helpen bij de bloeddrukmeting, maar nee. Of ik even naar het nieuwe Isibani wil rijden om daar aan Thandi te vragen of ze een dertigtal kopieën wil maken van een formulier dat Xoli, die weer in een ander kamertje van Isibani zit, nodig heeft. Je kunt je afvragen waarom Xoli zelf niet even bij me komt om dit te vragen… Even later hobbel ik naar Ekhukajheni. (dit is ongeveer de officiële naam van het nieuwe Isibani…) Eén van de ‘tuinmannen’ is daar bezig de nieuwe beplanting in de tuin te zetten wat zeker geen makkelijk klusje is want de grond is echt keihard. Thandi zit in het kantoortje met haar telefoon te spelen. Met een brede glimlach heet ze me welkom en ze gaat aan de slag met het kopieermachien, maar het gaat niet zoals ze wil. Het papier raakt vast in het apparaat en ze drukt op alle knoppen die er op zitten maar er gebeurt niets meer. Ik kijk mee met haar naar het toestel en maak het open. Verschillende A-viertjes zitten opgefrommeld tussen de rollen. Voorzichtig trek ik die los en we proberen het weer een keer. Dan zien we dat er regelmatig meer velletjes tegelijk getransporteerd worden. Na een tijdje hebben we toch ons aantal kopieën en ik kan weer terug naar Isibani waar Xoli blij de formulieren in ontvangst neemt en ik neem mijn plek weer in bij het wegen. Dan zie ik een geweldig kolossale dame het erf op komen schommelen en in gedachte ik zie haar al op mijn weegschaal staan…. Maar ze komt niet bij me…. Evie is vandaag met Ncami druk met het registreren in de computer van de medicijnen die de mensen meekrijgen. Het is de laptop die we drie jaar geleden aan Sofie konden geven. Deze kwam bij Evie’s werk vandaan. Je staat overigens versteld wat sommigen elke maand meekrijgen aan medicamenten. De Clinicday duurt tot 15.00 uur. Dan vertrekken de auto’s weer en de kratten met de gegevens van de patiënten gaan ook met een auto mee tot ze de volgende keer weer terugkomen als er weer een Clinicday is.

Dinsdag 12 april

Vandaag gaan Evie en ik naar Bergville. We gaan met de Buggy. Jeffrey en een andere man uit Khetani moeten daarheen om een uitkering aan te vragen. Jeffrey is ons inmiddels bekend. Charles is een man van 33 die ook een uitkering moet krijgen. Charles loopt met krukken. Hij was voorheen vrachtwagenchauffeur maar kan door ziekte niet meer werken. Hij zegt dat hij een tijd geleden verkeerde medicijnen kreeg voorgeschreven waardoor zijn benen niet goed meer functioneren.. Bij de SASSA aangekomen worden we aardig geholpen door iemand van de security. Deze man helpt mee de beide mannen in een rolstoel te zetten en ik mag onze auto vlak bij het hek neerzetten wat volgens Sofie meestal niet is toegestaan. Het is maandagmorgen en er zijn nog niet veel mensen dus we denken snel aan de beurt te zijn en de mannen worden ook redelijk vlot te woord gestaan. Maar toch duurt het weer langer dan we denken. De ambtenaren hebben internet nodig en er blijkt iets niet in orde te zijn met een file van Jeffrey. Het internet is vandaag geweldig traag horen we… Dan wachten we nog maar een tijdje. Er komen verschillende mensen de wachtruimte binnengewandeld. Een enkele daarvan is eerder klaar dan wij. Als Charles geslaagd is met zijn missie wil hij graag buiten in de frisse lucht wachten tot Jeffrey zover is. Als Jeffrey zijn doel heeft bereikt stappen we weer in de wagen. Het is 12.20 uur als we met geopende ramen de R74 naar Winterton op rijden. Voor die middag hebben Evie en ik geen verdere afspraken staan, daarom gaan we even Winterton in om bij de ATM wat flappen te tappen en we gaan nog wat winkeltjes in waar we eerder geen tijd voor hadden. Ook bestellen we bij de Pharmacie weer een urinaal. Ditmaal voor Charles. Hij werkt nu met een colafles… En dan is het toch weer snel laat. Het avondeten wacht… Ik ben benieuwd wat de pot schaft. Cloë kookt…