Donderdag 8 april

Een paar schreeuwende ibissen vliegen over. Half wakker kijk ik op de wekker. 6.15 staat er op het display. Nog een kwartier en dan roepen de i-phones ons om op te staan. De duiven doen al hun uiterste best om de beste te zijn in het koeren. In de verte slaat een hond aan. Een enkele auto is te horen. Het leven hier in Winterton is al in volle gang. Nog slaapdronken strompel ik naar de badkamer en ik kom tot de ontdekking dat mijn scheermes aan vervanging toe is. De waterkoker is al in bedrijf hoor ik. Dat wordt zo weer genieten van een beker oploskoffie. Met heimwee denk ik aan de Senseo thuis. Een donkere boterham met ham, tomaat en kaas staat later voor m’n neus. Het beleg smaakt prima maar het brood is één grote meelbal in de mond. We klagen niet, maar iedereen mag toch zijn voorkeur hebben? Ons autootje start de motor om kwart voor acht. Over de gravelweg met enorme potholes hobbelen we naar de geasfalteerde weg naar Isibani. In de verte zien we, enigszins gefilterd door laaghangende bewolking de Drakensbergen liggen. Langs de weg lopen heel wat mensen die op weg zijn naar Winterton. Op de T- kruising staan, zoals elke dag, mensen met de hand omhoog te vragen om een lift. We rijden het stadje in. Vlak voor de afslag naar de Spar lopen een achttal geiten op straat. Een man loopt met een stok te zwaaien. Dan buigen we af naar rechts en rijden langs de Dessai, en honderd meter verder is Isibani. Bij het hek staat een taxibusje. Het werkoverleg wordt dit keer geleid door Thandi. Het rooster voor volgende week is al gedeeltelijk ingevuld. Maandag is het ‘Clinicday’ op Isibani en dan wordt het heel druk. Veel mensen komen dan o.a. met hun baby’s om deze te laten onderzoeken en te laten wegen. Mensen laten hun bloeddruk meten en vertellen hun kwalen . Evie en ik staan ook op het bord. Ncami zal me maandag vertellen wat me te doen staat. Ik begrijp dat ik gewenst ben bij de bloeddrukmeting en de weging van baby’s. En natuurlijk moet alles goed geadministreerd worden. Evie zal daar een belangrijke taak in hebben. Xoli wil graag met mij een homevisit brengen tien kilometer hier vandaan. Dit zal bijna een uur in beslag nemen. Daarna heb ik tijd om me bezig te houden met de zonweringen die nog moeten worden opgehangen. Om 8.45 uur zitten Xoli, Mereike, en ik in de auto en rijden weg. Na een paar minuutjes krijgt Xoli een telefoontje. De homevisit gaat niet door omdat de patiënt niet aanwezig is. Snel weer terug naar Isibani. Dan ga ik even naar de ‘Dessai hardware’ voor wat schroeven en een boortje. De man die mij helpt kent me nog van drie jaar geleden. Evie en ik krijgen het voor elkaar om voor 12.30 uur twee luxaflexen op te hangen in de rondavel van het nieuwe Isibani. De medewerksters zijn er erg blij mee. Nog vier zonweringen te gaan, maar dat doen we een andere keer. De Highschool gaat uit en binnen een paar minuten zien de straatjes zwart van de geüniformeerde schoolkinderen. In de middag gaan we nog even wat boodschappen doen en de urinaal ophalen bij de Pharmacie. Op vrijdag is het altijd extra druk en zeker de Liquorstore doet dan goede zaken. Tijdens het avondeten praten we met Sofie. Zij denkt dat er ongeveer 10.000 mensen in Khetani wonen en dat is een enorm aantal. De meeste mensen hebben een armoedig bestaan. We horen weer een paar vreselijke verhalen over kapotte gezinnen, werkloosheid, verwaarloosde kinderen, drankmisbruik, mensen die niet voor medische zorg of een uitkering in aanmerking komen omdat ze nergens officieel geregistreerd staan etc. etc. Dan vraag ik: “Wil je me het zout even aanreiken?”