Donderdag de zevende

Er zijn niet veel medewerkers op Isibani als we tegen acht uur het kantoortje binnenlopen. Sofie is er en Mereike, de vrijwilligster uit Duitsland die zich hoofdzakelijk met de kinderen in the Place of Safety bezighoudt, Ncamy, dat is degene die ik in het vorige verhaal ‘nurse’ noemde, Evie en ik. Het overleg verloopt vlotjes. Ncamy vertelt hoe onze reis naar Emmaus verlopen is. Ze heeft de ‘ironman’ ook nog bezocht maar die is nog geen zeven peren waard en Sofi vertelt dat deze man, voor hij gevonden werd, zijn oude gewoonte van zich volhangen met allerlei troep, weer had opgepakt. Misschien had hij nu nog meer aan zijn lijf en haar vastgemaakt dan de eerste keer dat we hem zagen. Aan het eind van zo’n samenkomst is het gebruikelijk dat er een lied wordt gezongen. Vandaag bleek het een klein muizig koortje met twee stijve, houterige Hollanders erbij die de meeste zululiedjes niet kennen. Dan gaan we naar de POS om de gereedschapskist en de boortol op te halen die ik wil gebruiken om de zonweringen in het nieuwe Isibani op te hangen. Om half negen bestellen we bij de plaatselijk Pharmacie een urinaal voor Jeffrey. Morgen zal die er zijn..(en dan maar afwachten of hij dat ding ook wil gebruiken…) Als we langs het kantoor van Sandile rijden gaan we even met hem een praatje maken. Hij zit met een te ruim trainingspak en een wintermuts op achter zijn bureau. Evie vraagt of hij de foto’s van de longdrops en de bijbehorende mails die ze naar zijn emailadres heeft gestuurd heeft gekregen. Het antwoord is nee. Maar op onze laptop kan hij e.e.a. nog zien. Dan komt een meerdere van Sandile het kantoortje binnen. Een goeduitziende jongeman met een uniformachtig grijs pak aan. Hij is ook geinteresseerd in de foto’s en mails en staat hoofdschuddend de ellende te bekijken. Dan vraagt Evie hem: “Zal ik u deze mails ook toesturen dan kunt u zich er ook voor inzetten om aan deze wantoestanden een einde te maken”. Maar dat blijkt teveel van het goede. Hij wil zich er niet mee bemoeien. De man die ons langs de longdrops heeft geleid komt ook binnen en hij lijkt geroerd door de inspanningen die wij ons getroosten om hier wat aan te doen. Maar misschien is hij wat emotioneel door de drank? Het is nu even na negen uur. Drie minuten later pak ik bij het nieuwe Isibani het gereedschap. Ik begin met een klein zonnescherm boven het fornuis in de keuken. Met goed gereedschap is de klus snel gefixt. Het houten kozijn waar de zonwering op gemaakt moet worden blijkt van staal te zijn. Met behulp van een houten lat, die Evie vakkundig met een ijzerzaag in kleine stukjes verdeelt klaar ik de klus met veel gemopper op het gereedschap dat niet deugt. In de kist zitten wel vijf kruiskopschroevendraaiers maar ze zijn allemaal murw gedraaid. En dan duurt zo’n simpel werkje wel erg lang. Net voor twaalf uur hangt hij … en hij werkt!!! Om 12.00 uur zou ik homevisits gaan doen met Ncamy. Ze stapt in de auto als ik me meld. Ook Mereike gaat mee. We rijden weer langs een paar bekenden. Een van de mannen die gisteren mee is geweest naar Emmaus bezoeken we ook weer. Hij zegt dat het goed met hem gaat… maar hij wil zijn medicijnen tegen Aids niet meer gebruiken want hij zegt dat hij de bijwerkingen ervan niet kan verdragen. Ncamy praat als brugman tegen hem. Wat familieleden komen er ook bij staan. Als hij stopt met de medicatie wordt dat voor hem fataal…. We bezoeken nog wat adressen maar een aantal patiënten is niet thuis. Er is markt bij de Dessai. Later die middag haal ik Maya van school, breng Thembi, de hulp in de huishouding van Sofie naar Khetani en haal Evie op bij de POS waar zij weer druk in de weer is geweest op de computer, ditmaal roosters maken voor de POS.

En nu lust ik wel een glaasje bier…