Woensdag 6 april

Om 8.00 uur zijn we paraat bij openingsvergadering van deze dag. Cindy is nu de leiding. Als we binnenlopen zin ze al begonnen en het is nog geen acht uur… Vandaag staat er voor mij op het programma met Jeffrey naar het ziekenhuis gaan. Na afloop ga ik met Cindy nog wat homevisits doen.

Om 8.30 staan we bij Jeffrey voor zijn huisje. Er is nu een andere dame meegegaan met een lastig uit te spreken naam i.p.v. Cindy. Zij heeft duidelijke instructies van Sofie ontvangen en zij beheert de papieren van Jeffrey. Er gaan nog twee andere patiënten meeg want ook zij moeten naar een dokter om zich te laten onderzoeken. Eén van deze mannen heb ik een vorige keer ontmoet bij een van de homevisits. De andere lijkt een stevige gezonde man. Beide mannen hebben HIV… Ik ben blij dat de auto waarmee we naar Emmaus gaan raampjes heeft die open kunnen. De gezondlijkende man helpt Jeffrey mee de auto in te komen. Zijn rolstoel gaat weer terug zijn huisje in want er zijn in het ziekenhuis rolstoelen genoeg. We rijden weg maar de andere patiënt moet nog even een boodschap doen bij de Desai en we zitten tien minuten op hem te wachten tot hij weer naar buiten komt. Uiteindelijk kan de reis naar Emmaus beginnen. Ik draai de weg op en geef flink gas. De diesel wil best vooruit! In de verte zie ik een ibis op de rijbaan. De mooie grijze vogel loopt statig over het asfalt. Als we vlakbij hem zijn vliegt hij op en in de achteruitkijkspiegel zie ik dat de vogel weer neerstrijkt op de plek waar hij net liep. Er is niet veel verkeer op de weg en we kunnen aardig doorrijden. Na bijna 10 kilometer gaat de telefoon van de caregiver. Ik hoor wild gepraat en zij zegt dat we om moeten keren… Ze heeft haar mapje met papieren op Isibani laten liggen en zonder die papieren kunnen we helemaal niks beginnen in het ziekenhuis. Ik denk er het mijne van, maar rijd toch maar terug naar Isibani. Als we weer richting het ziekenhuis rijden zie ik dezelfde ibis wéér opvliegen. Met wat vertraging zijn we toch redelijk op tijd in Emmaus en ik ben blij dat ik de auto mag verlaten want met vijf mensen in de wagen, waarvan er eén ernstig incontinent is, is geen feest. We hijsen Jeffrey in een gammele rolstoel en we gaan naar binnen. Emmaus is een behoorlijk groot gebouwencomplex waar je echt de weg moet weten. Onze caregiver die ik voor het gemak maar nurse noem, zegt dat we naar de therapie moeten. Daar krijgt Jeffrey oefeningen om zijn spieren te leren beheersen. We komen in een kleine ruimte waar allerlei apparatuur staat. Grote skippyballen, looprekken, fietsen en een loopband behoren o.a. tot de inventaris. Een veel te zware vrouw sjokt op de loopband en een kind is met een bal aan het stuiteren op de betonnen vloer. Jeffrey heeft intussen een natte broek. Op de grond zitten hele vieze bruinachtige vlekken… We moeten daar een tijdje wachten. Dan zegt de nurse dat ze even naar een van de andere patiënten moet want zij heeft zijn papieren nog in haar tas… En natuurlijk komt er dan juist iemand die Jeffrey misschien kan helpen. Maar de therapeut maakt mij duidelijk dat hij nu niks kan en mag omdat hij geen verklaring van de dokter heeft… Dus dan maar even wachten tot de nurse er weer is en dan op zoek naar de dokter die aan de andere kant van het gebouw huist. Emmaus ligt op een heuvel en de gangen in het ziekenhuis zijn soms aardig stijl. Het duwen van de rolstoel en vooral het tegenhouden als je naar beneden moet is best lastig. We lopen gedeeltelijk buiten en het regent behoorlijk en hier en daar is het glad.. Even later komen we in een grote wachtkamer waar een paar spreekkamers aan grenzen. Het is dan even na tien uur. Er zitten ongeveer 25 mensen op hulp van een dokter te wachten. Aan de muur hangt een tv die verankerd aan de muur zit. Deze vertoont voortdurend filmpjes over sexueel overdraagbare aandoeningen. Ook geeft de tv voorlichting over hoe je medicijnen moet innemen en het nut van voorbehoedsmiddelen. Als er iemand naar de spreekkamer van de dokter gaat schuift iedereen een plaatsje op. We zitten daar al ruim een uur en er gebeurt weinig. Alle patiënten zitten geduldig te wachten en kijken verveeld naar het tv-scherm. Dan komt er een kale broeder en die zegt dat er maar één dokter is in plaats van vijf. Daarom duurt het zo lang. De wachtrij is intussen behoorlijk aangegroeid. Voor de patiënten naar de arts gaan moeten ze eerst een ander kamertje in waar o.a hun bloeddruk gemeten wordt. Als Jeffrey aan de beurt is, is onze nurse weer wat anders doen. ‘Even naar the Pharmacie’… We zitten weer in de rij als ze weer terugkomt. Nog veertien mensen en dan is Jeffrey aan de beurt. Nu komt er een grote zuster vertellen waarom het allemaal zo lang duurt. Iedereen begrijpt het en voor mij doet ze haar verhaal nog een keer over in het ‘Engels’ Jeffrey vindt dat wachten allemaal maar niks en op zijn manier moppert hij. Dan vertrekt onze nurse weer om anderen te bezoeken. ‘Het duurt toch nog erg lang voor Jeffrey aan de beurt is. Ondertussen hebben mijn billetjes al op heel wat stoelen gezeten en om 1.15 uur is er een dokter voor Jeffrey beschikbaar. Deze Indische man kijkt verwondert op als we met drie personen zijn kamer binnenkomen. Hij vraagt of we familie van Jeffrey zijn. Het ligt op mijn tong om te zeggen dat Jeffrey mijn zoon is maar ik houd me in… De dokter is heel rustig en stelt veel vragen die Jeffrey goed kan beantwoorden. Hij schrijft een paar brieven en vult formulieren in waarmee Jeffrey een uitkering kan aanvragen. Computers kent men in dit ziekenhuis niet… 1.45 uur kunnen we de dokterskamer verlaten. De nurse moet nog een stempel halen bij de receptie om de papieren geldig te verklaren. Dan maar weer richting de therapie. Daar moeten we een tijdje wachten… Dan komt de therapeute. Ze praat wat met Jeffrey en laat hem uit zijn rolstoel komen. Jeffrey kan met moeite staan en als hij wil lopen slingeren zijn benen alle kanten op. Dit kan zo niet! Ze wil dat er hulp komt via een andere instantie die evt. ook bij Jeffrey thuis kan komen voor instructies e.d. Maar dan moeten we wel even op iemand wachten die dat voor hem kan regelen. Jeffrey zucht en steunt. De nurse gaat even op zoek naar de mannen die ook bij ons in de auto zaten. Na twintig minuten komt er een welzijnswerker. Tegen mij begint hij in het zulu te praten maar gelukkig komt de nurse binnenwandelen. Er volgt een heel gesprek en weer worden allerlei papieren ingevuld. Het regent steeds harder. Als we klaar zijn zegt de nurse tegen me: “Als jij de auto bij de ingang gaat neerzetten dan haal ik de stempel en de andere patiënten.” Ik duw Jeffrey weer het hele gebouw door en zet hem bij de ingang. De nurse staat er al als ik met hem aankom. Door de stromende regen loop ik naar de auto en haal deze uit de blubber vandaan en ik rijd naar boven naar de ingang. Jeffrey frommelen we de auto in en ik start de wagen weer. De andere twee medereizigers zijn in geen velden of wegen te bekennen. Ik mag de auto daar niet laten staan want daar moeten zo nu en dan ook ambulances hun lading lossen… Ik vraag de nurse waar de anderen zijn. “Bij de Pharmacie” zegt ze. Ik rijd verder tot ik stoppen moet. De nurse stapt uit om de anderen op te halen. Na bijna een half uur is er nog niemand en ik sta daar met Jeffrey in de auto in de regen. Jeffrey moppert weer. Ik hoor hem zeggen:” Sofie is much better than this …” Later zie ik de nurse staan zonder de mannen. Van de vieze lucht in de auto kan je haast plakjes snijden. De nurse weet niet meer wat ze moet doen. Ze heeft overal gezocht maar kan de mannen niet vinden. Ze heeft ook geen telefoonnummers van hen. Ik stel voor dat ze Sofie maar belt en om raad vraagt. Ze belt inderdaad.. maar niet met Sofie. Ze heeft Cindy aan de lijn. Cindy kan haar ook geen telefoonnummers geven. “Bel toch Sofie maar,”zeg ik. “Maar ik heb geen beltegoed meer om haar te bellen”.. Dan geef ik haar mijn Afrikatelefoon waarmee ze haar verhaal aan Sofie kan doen. We rijden naar Winterton zonder de medereizigers. Jeffrey is blij weer thuis te zijn en ik rijd door naar Isibani. Dan gaat mijn telefoon. Sofie aan de lijn. Zij is gebeld door het ziekenhuis dat er twee patiënten in de steek gelaten zijn door ons……. Waarop Sofie Cindy belt en haar opdraagt vervoer voor hen te regelen van Emmaus naar Khetani.

Om 16.00 uur haal ik het dochtertje van Sofie af van school en Evie komt daar ook naar toe. Dan halen we bij Simmies wat boodschappen. Vanavond eten we Hollandse gehaktballen met gekookte piepers en spinazie.