Dinsdag 5 april

Vandaag moet weer een drukke dag worden. In de ochtend nieuwe zonweringen ophangen in het nieuwe Isibanigebouw en in de middag met een paar dames naar Bergville rijden om daar papieren te regelen die voor hun uitkering noodzakelijk zijn. Sofie had me nog ingeprent: Zorg dat Cindy, die ook mee gaat, echt alle formulieren bij zich heeft anders ga je voor niks helemaal naar Bergville. Ik sms Cindy hoe laat we moeten vertrekken. Later hoor ik van Sofie dat deze hele reis niet door kan gaan omdat de grannies die mee moeten gaan onvindbaar zijn… Cindy wil wel graag homevisits gaan doen in Khetani vanaf 9.00 uur. De zonweringen moeten maar een andere keer worden opgehangen. Met het bakkie breng ik Evie naar de POS en ik rijd door naar Isibani waar ik op zoek ga naar Cindy. Ik vraag haar of ze mijn sms heeft gehad vanochtend. Ze heeft hem inderdaad binnen gekregen maar ze kon mij niet terugberichten omdat haar beltegoed op was… Dan gaan we de township in. De wegen zijn hier erg slecht. Enorme potholes zorgen ervoor dat je nergens door kunt rijden. Er zijn allerlei weggetjes die geen naam hebben. Alle huisjes in Khetani hebben wel een nummer. We begonnen bij nummer 775. Het huisnummer van de oudere mensen waar we al eerder kennis mee hebben gemaakt. Jeffrey gaat woensdag mee naar de clinic. Ik denk dat hij grote problemen heeft met zijn waterhuishouding vanwege de geur die in het huisje hangt.. Thandiwe, zijn vrouw is een heel aardig mensje. Ze draagt een hoofddoek maar ze is invalide. Ze beweegt zich voort met een looprek of rolstoel. Ze mist een onderbeen. Ze herkent me dadelijk en vraagt waar Evie is. Cindy praat o.a. met Jeffrey die achter het gordijn zit. Van dit gesprek versta ik werkelijk geen woord maar het gaat er vriendelijk aan toe. Na een paar minuutjes gaan we naar een volgend adres. We komen dan bij een dame die naar mijn inschatting 32 jaar oud is. Zij zit op een plastic watertank en hangt met haar rug tegen de muur van haar mudhouse. Een klein kind met alleen een luier aan probeert zich staande te houden door de benen van haar zieke moeder vast te houden. Twee krukken liggen op de grond. Deze mevrouw heeft ernstige rugpijn en kan maar moeilijk bewegen. Ze is haast niet in staat om voor haar baby te zorgen. Zij zal heel binnenkort ook naar een clinic toe moeten maar ze kan het niet betalen. Vijftig meter verder staan aan de straat een aantal watertanks en met water gevulde emmers. Een buurvrouw zet twee jerrycans water bij haar op het erf. Zij kan het onmogelijk zelf. Later komen we bij een man die in een mudhouse op een plastic stoeltje zit. Het dak van dit huisje is grotendeels verdwenen. De man is broodmager en maakt een zwakke indruk. Ook hier praat Cindy een tijdje mee en ze geeft hem raad wat te doen. Dan gaan we weer verder. We komen aan bij een paar uitgewoonde huisjes waar ook weer veel kinderen ronddarren en er lopen een paar enorm vermagerde hondjes. Xoli, ook een van de medewerksters van Isibani, die later is ingestapt waarschuwt me. Ze zegt dat die beesten wel eens konden bijten. Als we ook hier weer een patiënt hebben bezocht lopen we richting de auto. De honden komen steeds dichterbij en ik denk dat een van die zielepootjes trek heeft in een blanke herenkuit. Een van de bewoonsters pakt een stok en slaat daarmee op het deksel van een grote pan. Een andere dame pakt een halfverrotte maiskolf van het erf en gooit ermee naar de honden. Daar zijn die beesten kennelijk niet van gediend en ze druipen af… Later vervolgen we onze weg naar andere patienten. Dan krijg ik een telefoontje met de vraag of ik met Vuyi een paar kinderen van school wil halen. De school bevindt zich twintig minuten rijden vanaf de POS. Om twee uur gaat de school uit en dan moeten we er zijn. We zijn er ruim op tijd. Deze school staat langs de weg richting Spioenkop en telt acht lokalen. Het gebouw ziet er goed verzorgd uit. Dan komt er een jongetje een lokaal uit en hij heeft een bel in zijn hand waarmee hij luid tekeer gaat. De school is uit en de kinderen stromen de lokalen uit. De twee kindertjes van de POS zien me staan en zwaaien naar me. De meeste kinderen gaan lopend naar huis. Alle kinderen hebben een schooluniform aan. Even later zijn we weer bij de Place Of Safety aangekomen waar Evie weer druk is met computeraangelegenheden. Die avond bereid Cloë, de aangenomen zoon van Sofie, ons een voortreffelijk maal. Als dat is genuttigd gaan we naar onze rondavel om voor het slapen gaan nog even dit verhaaltje te schrijven…