Zondag en maandag

Een voet waar wat vel vanaf is, is niet iets om trots op te zijn… en bovendien heb ik er bij tijd en wijle best last van. Gewoon met blote voeten rondlopen in en om huis.. dan gaat het het snelst over. Zondagmorgen vertrekt Rosie weer naar Australie. Ik wil er toch enigszins netjes bij lopen en doe toch maar wat verbandgaas op mijn voet. Een kort sokje erover en een schoen aan. Het gaat goed! Ik heb er totaal geen last van. Na een uur of wat verwijder ik toch maar het verbandgaas en dan kom ik tot de conclusie dat ik dit toch maar beter niet had moeten doen. De hele verdere dag loop ik wat te hinkelen op oude slippers van Evie. Zondagavond gaan we naar Thokasiza, een restaurantje 20 km hier vandaan, met Sofie en de kinderen Maya en Doeng. Ook nu beweeg ik me voort op de slippers die me veel te klein zijn. Het eten smaakt fantastisch en tegen 21.30 rijden we met Sofie aan het stuur naar huis. Eerder die avond wordt Sofie gebeld dat er een man bij de Desai rondloopt die helemaal de weg kwijt is. Hij is aggressief. Sofie vindt dat de politie de man naar Emmaus moet brengen, dat is het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Deze man blijkt een oude bekende van ons te zijn volgens Sofie. Het is de man die we in 2013 helemaal ontdaan hebben van alle ‘sieraden’ die hij aan en op zijn lijf had vastgemaakt… In onze vorige blog hebben we daar een heel verhaal over geschreven. Misschien ontmoeten we hem binnenkort weer als hij wat is bijgetrokken..

Die avond slaap ik erg onrustig. De ibissen schreeuwen me al vroeg wakker en ik lig regelmatig naar de wekker te turen. “Mag ik er al uit, of moet ik nog blijven liggen” denk ik bij mezelf. Die maandag ga ik met Thandi food-droppings doen in Thekani. Maar eerst toch maar even naar de Pharmacie om iets voor mijn voet te halen. De food droppings zijn twee uur uitgesteld omdat Sofie het bakkie nodig heeft om iemand op te halen en die woont in een gebied waar een gewone personenwagen niet kan rijden. Wij gaan daarom eerst een bezoekje brengen bij twee oude mensen die hulp nodig hebben. Mevrouw spreekt goed Engels en meneer staat de hele tijd uit het raam te kijken en gunt ons geen blik waardig. We hebben verse appeltjes voor hen meegenomen en daar is mevrouw erg blij mee. Een van de kleindochters zal boodschappen voor hen doen. We spreken af, om de dag even langs te gaan voor eventuele hulp. De man is gedeeltelijk verlamd en hij moet woensdag in een clinic worden onderzocht. Ik zal daarbij weer zijn ingeschakeld. We vragen welke tijd we hen het beste kunnen bezoeken. Alle tijden zijn goed… Dan zeg ik: ”Ok, dan kom ik om 22.00 uur”… Dan moet de man lachen want dan ligt iedereen hier al lang te slapen. Ze zwaaien allebei als we weer vertrekken.

We hebben nog even tijd om naar Sandile te gaan. Vroeger had hij in Isibani een kantoortje, nu zit hij meer in de township. We zetten het autootje op het parkeerterrein en lopen naar het kantoor. Hier en daar zitten mannen in de schaduw te rusten. Sommigen eten wat uit een plastic zakje. Hier en daar liggen lege cola- en bierflessen. Sandile vindt het geweldig dat we bij hem komen. Hij zit in een rolstoel en heeft een heel deftig pak aan. Hij vindt dat hij er netjes uit moet zien als hij op kantoor is. Het colbertjasje dat hij aan heeft is hem vele maten te groot en hangt als een zak om hem heen. Ook zijn broek is hem veel te groot maar hij voelt zich een hele Piet. Een van de problemen in Khetani is dat men problemen heeft met de longdrops die hier en daar tussen de huisjes staan. Er blijken er heel wat echt vol te zijn. Sandile heeft gebeld naar een instantie die de longdrops evt. kan legen maar dat zal nog zeker een aantal maanden op zich laten wachten en dat kan niet!!! Met een inwoner van Khetani gaan we kijken wat het probleem precies inhoudt. Met z’n drieën stappen we in de Mazda en hobbelen Khetani in. Een paar minuten later moet ik die auto aan de kant van de weg parkeren. We zijn bij het huisje van de mans’ moeder. Hij loopt over het erf naar een piepklein huisje met een deur. Die deur zit met dik ijzerdraad dichtgebonden. Niemand mag hier meer naar binnen. Er lopen een paar mensen rond die ons met argwanende blikken aankijken. Eén grote man heeft rode ogen en hij kwijlt. Een paar dames roepen naar elkaar. Kleine kinderen spelen overal. Bij een paar andere huisjes staat nog een longdrop. De deur staat open en het stinkt!!! We maken er foto’s van om anderen te laten zien dat er wat aan gedaan moet worden. Deze plee zou nog niet helemaal vol zijn!? Tot net even onder de kapotte toiletbril ligt de derrie… Een longdrop is dus een hele diepe put waar een toiletpot boven staat. Ook zien we er nog een zonder toiletpot. Een paar planken vormen de troon… Men probeert met chemicaliën de viezigheid te laten slinken… De foto’s sturen we naar Sandile en Sofie. Hopelijk kunnen zij er wat mee. Deze toiletten worden gebruikt door de bewoners van verschillende huisjes. Als er een wordt afgesloten zoekt men een andere waar al heel veel mensen gebruik van maken. Van alles wordt er ook in gegooid waaronder ook veel luiers. Maar je als bedenkt dat hele gezinnen in één ruimte wonen, er geen afvalbakken zijn en vuil een keer per week opgehaald wordt, dan kun je je ook wel voorstellen dat ze de rommel kwijt willen. Geen wonder dat de boel vol raakt. Sofi heeft de foto’s inmiddels doorgestuurd naar iemand die hier iets mee zou kunnen, maar het is niet duidelijk of hij aanwezig is. Even afwachten dus maar en dan maar weer pushen! Het is Afrika!

Thandi is in het ‘nieuwe Isibani’. Ik haal haar op met het bakkie. We laden de wagen vol met maismeel en gevulde plastic zakken. We rijden Khetani in. Bij een behoorlijk aantal huisjes moet ik de auto even stilzetten en dan komt er iemand aangesjokt die de producten in ontvangst neemt. We zijn hier ruim een uur mee bezig en dan breng ik Thandi weer naar haar kantoortje en ik rijd naar de Place of Safety waar Evie bezig is met Vuyi en de computers.

M’n taakje om de twee computers (een van de social worker en een van de administratieve kracht die zich binnenkort voornamelijk met personeelszaken bezig gaat houden) en de printer samen te laten werken is met behulp van iemand uit de plaatselijke computershop gelukt. Alleen bleek later de printer ook vanaf de computer te moeten kunnen scannen, dus morgen weer bezoek omdat ook nog in orde te brengen.

De dames hebben nu een gezamenlijke directory die ze moeten gaan gebruiken zodat, naast elkaar, ook Sofi en Anne documenten snel terug kunnen vinden als ze die nodig hebben. En dat is nog wel even een dingetje want andere mensen toegang geven toe jouw documenten, dat doe je niet. Morgen dus weer een dag praten als brugman om ze zover te krijgen dat ze de voordelen van deze gezamenlijke directory gaan inzien en vooral gaan gebruiken. Bijkomend probleem voor hen is dat ik de directories zoals ze die nu gebruiken heb gecodeerd en dat ze een brievenboek moeten gaan gebruiken zodat de door hun gemaakte documenten ook voor anderen gemakkelijk terug te vinden zijn. (nu wordt er gebeld als men op zoek is naar een document).