3

Gisteren zijn er dus vier kinderen vertrokken uit the Place of Safety… Voor de overige kinderen is het wel weer even wennen. Een paar lege bedden, wat minder aanspraak, en misschien ook wat minder onenigheid… We hebben iets leuks voor de overblijvers geregeld. Met twee auto’s gaan we eerst met hen naar een vogelshow, Falcon Ridge. In 2013 hebben we eenzelfde uitje gedaan maar toen hadden we ruim 20 kinderen bij ons en we gingen met een bus. De chauffeur die we toen hadden was geweldig enthousiast over dit uitje en we hoefden hem toen ook niks te betalen zodat we later nog een uitje konden aanbieden. Nu zijn we met vier kinderen op stap. Drie van de kinderen zijn erg stug. Twee zusjes van 15 en 13 jaar en een broertje van 9. Het zijn kinderen die nooit echt kind hebben kunnen zijn, ze wonen niet voor niets in the place of safety(POS) Het vierde kind is een vrolijk meisje en dat dartelt en heeft plezier voor tien. Als ik dat meisje wat beter bekijk zie ik dat ze aan een voet 6 teentjes heeft en aan een hand heeft ze zes vingers. De vogelshow duurt ruim een uur en de valkenier vertelt er lange verhalen bij met een Amerikaans accent. Onze kinderen spreken wel wat Engels maar veel ontgaat hen toch. We zitten tijdens de show in de pieke zon. Het uitzicht daar is geweldig, we kijken uit over de Drakensbergen maar de kinderen hebben daar geen oog voor. Ze vinden het wel prachtig als die grote roofvogels vlak over hen heen scheren. Na de vogelshow gaan we naar Valley Bakery. Daar hebben we lunch en is een speeltuintje voor kleine en wat grotere kinderen. De speeltoestellen staan in een bebost terrein en er is behoorlijk wat schaduw. Het meisje met de zes vingers huppelt, draait en zwiert al zingend op de speeltoestellen. De andere kinderen hoor je nauwelijks. Het jongetje houdt je constant in de gaten en als je even een andere kant op kijkt doet hij iets waarvan hij weet dat het niet mag of dat het niet netjes is. Dit mannetje is constant aan het uitdagen. Op het menu voor de kids staat: een kleine milkshake, een sandwich chicken/mayonaise en frietjes en als laatste een donut. Bijna alles gaat schoon op! Ik merk dat ze het toch naar hun zin hebben. Het is in ieder geval weer eens wat anders dan de hele dag ‘thuis ’zijn… Rond drie uur zijn we weer bij het POS aangeland. Evie heeft daar een gesprek met een van de medewerksters daar. Het gaat o.a. over administratieaangelegenheden. Iedereen daar heeft zo zijn/haar eigen methode om files, brieven etc. op te slaan en dat is niet handig. Er moet één manier van administreren komen waar ieder mee uit de voeten kan. Het ‘netwerk’ is op Isibani niet in orde. We gaan naar de plaatselijke computershop en vragen of er iemand e.e.a. aan de praat kan krijgen. Maandagmiddag komt een terzakekundige…. Later gaan we naar het nieuwe Isibani dat nu uit twee gebouwtjes bestaat waarvan één een rondavel is. Daar meten we ook de ramen op om er later zonweringen op te kunnen hangen. Daarna gaan we op zoek naar Sandile, een oude bekende die nu kantoor houdt op een andere plek. Hij is al naar huis… maar later zien we hem in een taxibusje en we kunnen kort even met hem babbelen. Die taxibusjes vertrekken pas als ze vol zijn… Hij is blij ons weer te zien en met een glimlach van oor tot oor toont hij zijn spierwitte tanden. Mede op verzoek van Sofi zullen we de komende weken een aantal keren bij hem langsgaan.

Dag 4

Vandaag vroeg op. We moeten uiterlijk 8.00 uur op het oude Isibani zijn. Daar beginnen we met een bijeenkomst met alle werkenden aldaar. We zitten in een kamer met aan elke wand en aantal stoelen. Aan een muur hangt een groot bord waarop met stift allerlei notities geschreven staan. Het is een soort weekkalender. Sofi leidt de vergadering en laat regelmatig een van de dames herhalen wat ze heeft gezegd. Evie en ik krijgen zo ook wat taken die we met anderen gaan vervullen. Zo ga ik bv. met Thandi en Cindy fooddrops verzorgen in townships in de buurt. Als de vergadering is afgelopen worden er wat liedboekjes uitgereikt aan iedereen. Rosie, een bekende van Sofie is er ook bij en zij gaat zaterdag weer naar huis. Alle medewerkers gaan staan en lied nr. 11 wordt ingezet. Ik ben weer erg onder de indruk van de muzikaliteit van deze mensen en wat een volume brengen zij voort. Ook worden er danspasjes bij uitgevoerd… het is werkelijk een onverwachte topvoorstelling. Je kan er zo maar geëmotioneerd door raken… Rosie had o.a. tot taak om twee oudere mensen van wat voedsel te voorzien en daar kontakt mee te houden. Deze taak gaan wij overnemen. Daarom gaan we eerst even kennismaken met hen. Deze mensen wonen vlakbij het oude Isibani vlak achter de Desai. Zij spreken allebei Engels. Als we bij de deur van het huisje staan komt er een nare lucht onze neus binnen. Het gebouwtje bestaat uit een grote ruimte en een gordijn hangt tussen het slaap- en het woongedeelte. Meneer is nog niet gekleed en zit achter een gordijn op bed waar hij zich probeert aan te kleden. Hij is gedeeltelijk verlamd en is afhankelijk van een rolstoel. In dat huisje wonen ook nog twee kleinkinderen. Wat er precies met deze mensen aan de hand is zien we later.

Als we weer terug zijn op Isibani is het ‘bakkie’ waar we de fooddrops mee gaan doen al geladen. Grote zakken van 10 en 25 kg maismeel en plastic zakken met andere levensmiddelen liggen in de laadbak. Volgens Thandi is de eerste plek waar we voedsel moeten uitdelen twee uur rijden hier vandaan… Er zit voldoende diesel in de tank dus we komen er wel denk ik. Ik had even niet in de gaten dat het vandaag 1 april is…. Als we drie kwartier met een vaartje van 80 a 90 over een goede tweebaans weg rijden zegt Thandi :”Langzaam, langzaam… bij de volgende boom moet je van de weg af”. Ik zie geen weggetje. We moeten een paar bomen verder het land in. Daar zie ik idd een karrespoor en dat ga ik maar volgen. De dames zitten gezellig met elkaar te babbelen maar ik versta er niets van. We rijden verder. Het gras wordt steeds langer. Op den duur hobbelen we door het land en het gras is soms hoger dan de motorkap van ons bakkie. Grote stenen liggen op de ‘weg’ maar ons vervoermiddel staat hoog op zijn wielen en kan tegen een stootje. We passeren allerlei woninkjes waar vrouwen de was doen en kleine kinderen buiten spelen. Hier en daar is een vuurtje waarboven een ketel hangt. En in bijna elk huisje wonen ook scharminkelige hondjes die verbaasd staan te kijken als we voorbijrijden. Veel kindertjes staan te zwaaien en roepen naar ons bakkie. Bij een open veldje moet ik de auto tot stilstand brengen. “Hier is het” zegt Cindy. Er komen oudere dames met lange gekleurde jurken vol met gaten aangewaggeld. De schoenen die een paar van hen dragen zijn compleet versleten want de vellen hangen er aan. Sommigen hebben hun gezicht ingesmeerd met modder. Dit helpt tegen de zon. Bij de auto aangekomen krijgen ze hun voedselpakket. Een van de dames, een zeer gezette vrouw, is geweldig blij met de zak bruine bonen die ze vindt in haar plastic zak. Ze staat letterlijk te juichen van blijdschap. De grootste gezinnen krijgen een zak van 25 kg meel mee. Het is een bijzonder gezicht als de dames de zware last behoedzaam op hun hoofd tillen. Als ik vraag of ik van hen een foto mag maken begrijpen ze het eerst niet, maar als het kwartje valt willen ze maar al te graag op de plaat. Ze gaan er echt voor staan en zetten de zakken weer op de grond. Enigszins verbaasd zijn ze als ik vraag de zakken weer op hun hoofd te plaatsen. “Klik”, zegt mijn i- phone en trots laat ik de dames zien hoe ze op de foto staan. Veel gelach komt uit sommige tandeloze monden. Ze praten allemaal door elkaar. Ze hebben er plezier in! Ik start de diesel weer op en we hobbelen, nu met twee dames achter in het open bakkie, naar een volgend adres. We komen aan bij een paar ‘mudhouses’. Ook hier zijn kleine smoezelige kinderen met nauwelijks kleding aan, aan het spelen. Deze huisjes zijn, zoals heel veel huisjes, omgeven door een hek met prikkeldraad. Er komt een magere koe over de ‘weg’ onze kant op gewandeld. Een hond pest het beest en de koe zet het op een rennen. Thandy gaat naar binnen en de kinderen praten tegen Cindy die een grote zonnehoed draagt. Als een oudere dame uit een huisje komt zegt Cindy wat tegen haar. De vrouw verdwijnt en komt terug met een onderbroekje voor een klein meisje. De kinderen zien helemaal grijs van het stof. Er staat overigens een stevige bries en het zal ongeveer 35 graden zijn. Later vertrekken we naar een volgend adres. We zijn om ongeveer 12.30 uur weer op Isibani waar we de auto met een nieuwe voorraad bevrachten. Daarmee gaan we een andere kant op. De weg is opgebroken. We rijden kilometers over gravel en een enorme stofwolk achter onze wagen probeert ons in te halen. Weer bezoeken we een aantal adressen maar alles gaat redelijk vlot.

Ondertussen in de POS verwarring alom. Nadat Vuyi en ik de hele morgen bezig zijn geweest om enige logica aan te brengen in het opslaan van documenten op computer, bleek rond 12.30 uur dat er een man al geruime tijd buiten stond te wachten totdat hij zijn salaris zou krijgen. Het was echter niet bekend hoeveel uur hij had gewerkt en dus ook niet hoeveel geld hij moest hebben. Toen dat uiteindelijk bekend was, bleek dat dat geld niet aanwezig was. Dus maar weer bellen en vervolgens kreeg ik de vraag of ik het kon voorschieten, helaas niet voldoende in m’n portemonnee, dus op naar de bank. Maar het was pay-day, met als gevolg dat ik samen met de man die graag z’n salaris wilde hebben, 1,5 uur in de brandende zon heb gestaan voordat ik bij de automaat was om vervolgens te constateren dat die mij geen geld wilde geven! Dus terug naar POS waar gelukkig inmiddels Theo was gearriveerd zodat alles opgelost kon worden. En benieuwd of Zuma volgende week vertrekt!

De zaterdag rijden we naar Ladysmith waar we o.a. bij de ‘Game’, een grote winkel die van alles verkoopt, naar prijzen van vriezers en koelkasten gaan kijken. Daar blijken ze wel wat naar onze gading te hebben maar wat ze daar verkopen blijken alleen maar b-merken te zijn. Met Sofie zullen we gaan overleggen wat verstandig is. Rond een uur of vier zijn we bij onze rondavel. Het is erg warm. Het lijkt me prettig om even de voeten onder de koude kraan te houden. Maar AU!!!! De gloeiendhete kraan staat aan. Tot dat moment weet ik niet dat ik ook van die hele lelijke woorden ken… en ik gebruik ze ook nog… Snel de koude kraan aangedaan maar het kwaad is al geschied. Een gedeelte van het vel ligt er af. Maar dat trekt wel weer bij. Morgen heb ik er vast geen last meer van… hoop ik!!