Dag 2.

De nacht hebben we goed doorgebracht en de volgende morgen was ik al vroeg wakker. Nog wat ronddraaien in het bed om later aan de oploskoffie te gaan. De duiven koeren dat het een lieve lust is en ook heel wat andere vogels laten zich horen. Leuk dat veel vogels hier een andere taal hebben… We hebben vrij toegang tot Sofie’s huis en we maken een eenvoudig ontbijtje. Dan gaan we naar Isibani. Alles kennen we daar van vorige reizen. Maar Isibani gaat verhuizen. Meer de township Khetani in. Men is dan dichter bij de mensen die hulp nodig hebben. Als wij op het oude Isibani aankomen zie ik dat het speeltuig dat ik in 2013 samen met Sylvester (die overigens ontslagen is..) gemaakt heb aan een renovatie toe is… Je kunt zien dat het zeer intensief gebruikt is geweest. Later die dag hebben we een gesprek met Sofie en Anne over wat we kunnen gaan doen komende weken.

Er komt een school in de ‘oude’ Isibani gebouwen. De kinderen krijgen nu les in Khetani maar daar is het gebouw veel te klein. Er zijn nu lokalen waar 70 leerlingen tegelijk onderwezen worden…. Twee leerlingen zitten op een stoeltje… en de voorsten zitten tegen het schoolbord aan.. In Nederland vindt men klassen van 25 al te groot…. Kortom, er gaat verhuisd worden. Een gedeelte is al naar Khetani verplaatst. De kledingruimte en de voedselopslag moeten leeggehaald worden en reken maar dat dat heel veel werk is… Anne maakt een lijst en ik weet nu al dat we lang niet alles kunnen doen, maar we maken er het beste van. Morgen hebben we meteen een interessante klus… Met vier kinderen gaan we eerst naar Escourt. Daar is het gerechtsgebouw en de magistraat (rechter) daar moet toestemming geven om deze kindertjes (de jongste is twee en de oudste zal 9 jaar zijn) naar een weeshuis in Durban te laten gaan. De bedoeling is dat wij hen naar Durban brengen. In Pietermaritzburg is een kind dat naar ons ‘Safehouse’ in Winterton gebracht moet worden. Het wordt dus een hele dag in de auto zitten. Evie gaat zich bezig houden met computer gerelateerde zaken en de administratieve vaardigheden van medewerkers van Isibani verbeteren. Een van mijn taken gaat worden een nurse die op zich goed werk doet naar een hoger plan brengen. Zij constateert allerlei dingen maar ze moet er ook iets mee gaan doen… Zij komt net iets te kort. Verder zijn er talloze dingen die moeten worden aangepakt. Zo is er een klein ‘speeltuintje’ bij het House of Safety waar rubberen tegels neergelegd dienen te worden . Op een ander stukje grond zou kunstgras neergelegd moeten worden, in het ‘nieuwe kantoortje’ moeten zonweringen worden opgehangen, er moet een nieuwe vriezer en een koelkast komen, en zo kan ik nog meer dingen opnoemen… Die avond hoorden we van Sofie ook nog het verhaal dat een van de caregivers kinderen wilde ophalen met een bakkie .( Dat is een tweepersoons auto met een open laadbak.) De kinderen van één en anderhalf jaar zouden plaats moeten nemen in de laadbak en zo ongeveer een half uur moeten reizen maar daar stak Sofie gelukkig een stokje voor… In Africa gebeuren de vreemdste dingen. We hebben een heel boeiend gesprek gehad over de verschillen tussen ons ‘westen’ en Zuid-Afrika. Ook op seksueel gebied zijn veel mensen hier anders. Kinderen zien van alles op tv en computers en vooral ook in hun eigen woonomgeving… ouderen hebben vaak ook wisselende contacten en mensen houden geen rekening met kinderen bij uitoefenen van hun behoeften… en kinderen hebben copieergedrag. Dat is een van de redenen dat in het Safehouse en soortgelijke onderkomens jongetjes vanaf zes jaar minder gewenst zijn als er ook meisjes aanwezig zijn. Onvoorstelbaar!!!! Dan gaat de telefoon. Er is een baby in Khetani gevonden van ongeveer vijf dagen oud. Wat te doen met dit kind??

De volgende dag zijn we al vlot bij de pinken. We gaan dus 4 kinderen naar een weeshuis brengen… tenminste, dat is het plan… We krijgen de Nissan Livina voor deze klus. Dit is een grijze 7 persoons wagen met airco. Om 7.30 uur rijden we naar het Safehouse. Als we daar aankomen is wat spanning te merken bij kinderen maar ook bij de volwassenen… het is niet niks als er 4 kinderen vertrekken en wellicht nooit meer terugkomen. In één grote big shopper zitten al hun spullen. De twee kleinsten worden in een kinderstoeltje gezet en de oudsten kunnen in de gordels. De sleutel gaat in het contact en de motor slaat aan. Ik rijd langzaam achteruit het pad af door het hek en draai de weg op. De kleinste in het stoeltje huilt zachtjes. De thuisblijvers staan te zwaaien. We rijden Winterton uit en gaan richting Escourt. Het is nu rustig in de auto maar plots begint een van de ouderen te huilen. Ze heeft haar pop vergeten. Evie stelt haar gerust. De pop komt bij haar terug!! We rijden een flink stuk over een tolweg en dat gaat snel. Het landschap is wijds met wat lichte heuvels bedekt met groen gras en struikgewas. Hier en daar lopen bruine koeien en groepen geiten. Als we verder in het jaar zijn is dat allemaal geel en bruin. In de verte zien we de Drakensbergen. Regelmatig staan er borden aan de kant van de weg die het verkeer moeten waarschuwen voor loslopend vee en overstekende mensen. Rijden op de automatische piloot is er echt niet bij. De temperatuur is al aardig gestegen als we bij het gerechtsgebouw aankomen. Daar moet een social worker op ons wachten. Later blijkt dat ook de moeder (die de kinderen niet kan verzorgen …) aanwezig moet zijn, anders kan de magistraat de kinderen niet ‘vrijgeven’ voor het weeshuis in Durban. Evie stapt vast uit en gaat het gebouw in. Ik rijd verder om een parkeerplaats te zoeken voor de auto en die vind ik snel. Dan moeten de kinderen naar de wc… We zoeken een plekje in de schaduw en wachten even op de terugkomst van Evie. Sne (de social worker) is aanwezig maar de moeder nog niet. Zij blijkt ergens in een clinic te zijn en heeft geen geld om de reis naar het gerechtsgebouw te ondernemen. Na vele telefoontjes over en weer is Sne haar gaan halen. De kinderen zijn intussen naar het toilet geweest. Helaas was het voor een van hen te laat… Dan is iedereen aanwezig om met de rechter een en ander af te ronden maar op dat moment is de rechter met een andere zaak bezig…. We kunnen niets anders doen dan wachten. De kinderen gaan zich natuurlijk vervelen en beginnen door de gangen heen te rennen en dat geeft lawaai, en dat mag niet… Dan wijzigen de plannen zich… We hebben al lang moeten wachten en we moeten ook nog een dreutel ophalen in Pietermaritzburg. Iemand anders zal de vier kinderen naar Durban gaan brengen. Evie en ik zagen wel dat de kinderen niet veel op hadden met hun moeder want er was nauwelijks kontakt tussen hen… We krijgen allebei een wee gevoel als we die kinderen daar achter achterlaten. Op naar Pietermaritzburg. Wat zijn we blij met de airco in de auto (en de tom tom die we uit Nederland hebben meegenomen..) Het is weer een hele afstand naar deze plaats maar de reis gaat voorspoedig. Als we daar aankomen gaat het grote hek voor het Rode Kruis gebouw langzaam open en het sluit zich weer als we er voorbij zijn. Lwazi Mabaso staat al op ons te wachten. Het is een schattig kereltje van drie jaar met een wit kort broekje en een rood poloshirtje. Je zou hem zo mee willen nemen naar huis… heel bedremmeld staat hij tegen ons op te kijken met grote vragende ogen. Als ik mijn armen naar hem uitstrek doet hij hetzelfde naar mij. Na een enkele formaliteit mag hij mee. In het autostoeltje valt hij snel in slaap en in mijn achteruitkijkspiegel zie ik alleen een klein zwart kroeskopje…sooo sweeet!! In het Safe House wordt het kleine mannetje hartelijk welkom geheten. Na het gezamenlijk eten Bij Sofie gaan we naar onze rondavel. We hebben weer veel om over na te denken…