Dag Eén…

Voor alle volgers: geweldig dat jullie het plan hebben om ons te volgen. Tot nu toe hebben we ruim zestig mensen die willen weten wat we allemaal uitvoeren in Zuid-Afrika. Als je onze ‘reismeesite’ opent staat er: geef extra fotoruimte aan theo en evie… We hebben ruimte voor 200 foto’s en dat zal meer dan voldoende zijn…. Dit even ter info…

In de laatste week thuis was nog van alles te doen. Ik moest voor twee maanden afscheid nemen van mijn vrijwilligersbaantjes.. en soms was dat best emotioneel, want in twee maanden kan van alles gebeuren. Op zaterdag hebben we met de kinderen en kleinkinderen gezellig een pannenkoek gegeten bij de Ponthoeve. En dan breekt de dag van vertrek aan. We moeten om 16.00 uur opstijgen vanaf Schiphol. We zijn ruim op tijd. Broer Wim en zijn vrouw Loes hebben ons naar het vliegveld gebracht. Als we daar zijn aangekomen gaan we op zoek naar Egyptair. Het inchecken gaat vlot want we staan vooraan als de balie opengaat. De douane doet niet moeilijk en even later zit ik aan een hamburger van Mc Donald. En Evie heeft een broodje zalm (ook niet slecht toch?) Als we wat later naar de vertrekhal wandelen zit er nog niemand. Op de monitor staat dat onze vlucht een half uur vertraging heeft. Langzamerhand komen er wat reizigers naar onze hal waaronder heel wat Egyptenaren. En het is altijd leuk om mensen te observeren. Verschillende moslims bidden hun gebed.. één achter een pilaar, en anderen voor hun stoel. Later komt er een geuniformeerde dame de hal binnen met een hond. Deze snuffelt aan alle mensen en hun bagage. De tijd gaat verder en ik verveel me geen moment. Er komen een paar mannen aangewandeld met overhemden tot aan de grond en bijna iedereen is met een gsm of tablet aan de slag om de tijd te doden. Ons vliegtuig komt aan en we zien onze bagage op de transportband het vliegtuig in gaan. Even na 17.00 uur mogen we het vliegtuig in. We krijgen onze plaats die we hadden gevraagd, aan het gangpad waar Evie plaats neemt en ik zit naast haar. De plek bij het raampje is nog leeg. Dan komt er een knappe steward die die luikjes van de handbagage sluit. Nog even en dan vertrekken we… Dan komt er een heel stevig mannetje en die wil bij het raampje zitten. Hij is korter dan ik ben maar zijn borstkast is minstens drie keer de omvang van de mijne en hij heeft armen als scheepskabels. Een gemillimeterd kapsel prijkt op zijn hoofd en de man is verder behangen met gouden armbanden en kettingen. Op zijn onderarm staat :”Martine” getatoeëerd. Zijn zomerjasje gaat in zijn handbagage. Hij draagt nu alleen een zwart onderhemd zonder mouwtjes. Zijn spierballen laat hij enkele keren heen en weer rollen en dan pakt hij zijn gsm’s. Hij is vast belangrijk want hij heeft er een paar… Ook een tablet komt uit zijn tas. Hij kijkt herhaaldelijk op zijn horloge .. wellicht heeft hij haast… John Bradsley moet in Cairo overstappen op een andere vlucht (wij ook…) en hij is bang dat hij het niet haalt. Wat later taxiën we richting de startbaan maar even later staan we stil. Het begint te regenen. John zucht diep. Na een kwartier uur staan we nog steeds op dezelfde plek. John pakt zijn gsm en vertelt dat hij nog steeds in Amsterdam is. Echter na een half uur is het vliegtuig nog steeds op hetzelfde plekje. Kortom we staan daar bijna anderhalf uur.. en dan horen we de luidsprekers van het vliegtuig iets vertellen in het Egyptisch. We verstaan er niets van maar bijna iedereen staat op om de handbagage uit het bovenvak te halen. De Engelse vertaling van het bericht kunnen we niet horen maar we trekken onze conclusie. John is kwaad. Voor hem staat het vast dat hij zijn vervolgvlucht niet gaat halen. Vol walging zegt hij: ”Egyptairlines” gevolgd door een diepe zucht…. Het vliegtuig keert terug naar waar het ons oppikte en alle reizigers moeten uitstappen en zo lopen we weer naar onze vertrekhal. De mensen die naar Zuid-Afrika moeten staan bij elkaar en Egyptair zoekt naar een oplossing voor hen. Na heel wat heen en weer gebel horen we dat Turkisch Airlines ons mee wil nemen… maar we gaan dan wel via Istanboel. Oorspronkelijk zouden we om 7.00 uur de volgende dag in Johannesburg aankomen, nu wordt het 10.30 uur. Ook goed… Het bodybuildertje loopt nog wat na te briesen… en verdwijnt later uit mijn oog. Hij zwaait nog wel naar ons… Om 20.00 uur stappen we in een groter vliegtuig van Turkisch airlines en snel daarna zitten we in hogere sferen. Alles gaat nu op rolletjes. In Istanboel hebben we een overstap. 1.30 uur rijden we naar de startbaan. Vlakbij ons is een plompe Turk met een speknek gaan zitten. Hij haalt een deken uit het plastic en drapeert die om zich heen en zet een koptelefoon op. Binnen enkele minuten valt hij hoorbaar in slaap… Het is een lange reis. Ik kan de slaap maar moeilijk vatten en ben jaloers op die Turkse snurker. Om 7.30 uur priemt de zon zijn stralen langs de kiertjes van de gesloten raampjes. Om 10.10 uur landen we in Joburg. Via de trap verlaten we het vliegtuig en met de bus rijden we naar een aankomsthal. Bij de douane lijkt het erg snel te gaan. Nu zijn, in tegenstelling tot een vorige keer, heel veel loketten wel bemand. Als ik aan de beurt ben pakt de ambtenaar mijn paspoort. Na twee tellen legt hij het document naast zich neer en stapt op en komt niet meer terug. We staan voor een leeg loket. Evie en ik kijken elkaar veelbetekenend aan “ it’s Africa you know”… we staan voor een leeg loket. Gelukkig is de buurvrouw van deze ambtenaar zo aardig om ons te helpen. We zien onze bagage al op de carrousel liggen. Even daarna staan we bij rental cars om onze huurauto op te halen. Een klein vrouwtje met lichtbruin geverfd haar helpt ons en een half uurtje later kunnen we links gaan rijden in onze gloednieuwe witte Spark. Op naar Winterton!! Nog 368 km en dan zijn we er!! In het donker komen we aan. (18.30 uur) Sofie heet ons hartelijk welkom we eten bij haar en nemen onze intrek in de rondavel die naast haar huis staat. We zijn erg moe… er is maar een minpuntje… er zijn muggen!!!